Skip to content

Innerlijk conflict

Petulia: Ik heb al een paar dagen last van een onrustig gevoel. Misschien is het sluimerend al weken aanwezig. Vandaag komt het helder aan de oppervlakte. Ik word rond half zes wakker en ben in paniek. Hoe moet het verder met mijn werk, nu er niet direct projecten zijn? Hoe moet het verder met geld? Waarom promoot ik de projecten die ik uitvoer zo slecht? Wat heb ik anderen te bieden als ik zelf zo instabiel ben? Waarom komt die film niet van de grond? Waarom duurt het allemaal zo lang? Er moet van alles en ik doe niks (of veel te weinig vind ik zelf).

Voel druk op mijn borstkas, hartkloppingen, paniek! Slapen gaat niet meer. Ik verlam, ‘bevries.’ Weet dat ik dit gevoel niet moet voeden met ‘het verhaal’, oftewel er niet over na moet gaan denken, maar het lukt niet! De gedachten blijven maar komen….

Nu wordt Michael ook wakker. Ook dat nog… ben bang hem mee te nemen in mijn ‘afglijden’. Want zo voelt het, als afglijden naar de goot: Ik kan het allemaal niet, ik heb niemand iets te bieden, ik kan maar beter direct in de goot gaan liggen. Tegelijkertijd ben ik er ontzettend bang voor dat dit daadwerkelijk zal gebeuren, want hoe moet het dan met mijn kind en mijn relatie?!

Ik voel mij een jankende, nutteloze, zeur en zeg dit tegen Michael. Hij zegt: ‘je bent een nutteloze, jankende, zeur. Ga het maar zijn, je bent het ook.’ Ja inderdaad ik ben dit! Ik kan het voelen in mijn lijf. Ik voel hoe ik ineenkrimp, mijn borstkas naar binnen trekt. Michael maakt de zin nog ‘mooier’: ‘je bent een angstige, nutteloze, jankende, perfectionistische, zeur. Ga die goot maar in, laat het maar gebeuren.’ Hij blijft de mantra van jankende, zeur herhalen. Nu word ik er kriegel van, boos, wil hem slaan, zeggen dat ik dit niet ben (en dus ten diepste geloof van wel, anders zou ik er niet boos van worden…). Ik voel mij verdrietig, wanhopig… Wil van dit vreselijk, pijnlijke gevoel af.

‘Zie je wel’, denk ik, ‘ik ben niet geschikt voor deze projectmatige manier van werken. Ik kan dit niet. Ben hier niet zakelijk genoeg voor. En als ik zo verlam voel ik al helemaal niet meer welke richting ik op moet!’

Dan maakt mijn verstand een slimme move. Ik denk; ‘maar er zijn maar weinig mensen die geschikt zijn voor deze manier van werken. Iedereen heeft houvast en regelmaat nodig, toch? Ik heb gewoon een vaste baan en een vast inkomen nodig. Dat is toch niet zo vreemd?!’ ‘Een jankende, zeur ben je, ga maar in die goot liggen’, hoor ik naast me.

Dan begin ik er genoeg van te krijgen. Er ontstaan barstjes in het verhaal, het gevoel omvat mij niet meer totaal. ‘Nu ja’, denk ik, ‘dat ben ik dus; een jankende, zeur. Dan kan ik nu wel weer gewoon aan de slag. Het gevecht tegen de angst dat ik dit werkelijk ben -ik ben het gewoon, punt- stopt. Ik word rustiger. Voel meer lucht in mijn borstkas en krijg slaap….

Terwijl ik half wegzak zie ik aan de rand van mijn ooghoeken een beeld verschijnen. Het is een donkere ketting met grote, ronde bruine kralen. Ik vertel het aan Michael. Hij vraagt mij de ketting door te knippen. Ik doe dit. De kralen vallen op de grond en zakken daarin weg. Nu heb ik alleen nog maar het slappe touwtje van de ketting in mijn handen. ‘Verbrand dat maar’, zegt Michael. Hij altijd met zijn verbranden! Toch doe ik het. Ik ben los.

Voel mij zeer rustig nu, bijna sereen. Val voor een uurtje terug in slaap.

Later realiseer ik mij dat de ketting staat voor de keten van mijn verstand. Ik was geketend door mijn denken, mijn ego. Michael: ‘Het is onintelligent om deze wankele, labiele, persoonlijkheid aan ‘het stuur’ te laten zitten. Deze is niet geschikt om te sturen. Geef het die ruimte niet. Erken dat de angsten er zijn en ga er niet in mee.’

Natuurlijk, zeker, ik ben het helemaal met hem eens! Je laat een melodramatische, jankende, zeurende, zich nutteloos voelende, persoonlijkheid niet sturen, daar krijg je ongelukken van, dat snapt iedereen! En toch gebeurt het soms. Het lijkt wel of deze persoonlijkheid het stuur dan gewoon pakt. En krijg het dan maar weer eens terug! Het is simpel gezegd, ‘geef het die ruimte niet’, maar minder makkelijk gedaan.

De dag die volgt op de nacht verloopt goed. Ik doe gewoon de dingen die ik moet doen. Toch zal in de dagen die erop volgen, de angst en paniek nog een paar keer terugkomen. Steeds opnieuw probeer ik te voelen wat dit doet in mijn lijf. Steeds opnieuw en opnieuw probeer ik bij de angst te blijven, zonder mij er geheel door te laten meesleuren. Vandaag, zeven dagen later, voel ik mij krachtig en vol energie. Aan mijn omstandigheden is niets verandert, het doet er echter niet meer zoveel toe. We zien wel!

Petulia.

Luisteren naar je hart

Afgelopen dinsdag was een rare dag. Zo’n dag die geheel anders loopt dan je verwacht.

Petulia had lang gewerkt aan een verhalenbundel die ze afgelopen dinsdag tijdens een SOLK (somatisch onbegrepen lichamelijke klachten) congres in Apeldoorn zou presenteren. Een bundel met 15 openhartige verhalen van mensen met onbegrepen fysieke klachten. Daarnaast zou ze samen met voormalig neuroloog en SOLK deskundige Marten Klaver een workshop geven. Ik zou meegaan ter begeleiding.

Bundel en workshop waren erop gericht om de boodschap in het licht te zetten dat lichamelijke klachten kunnen wegvallen door het onderzoeken van onbewuste emoties en overtuigingen.

S ’ochtends om half negen werd Petulia gebeld; er was een spreker in het plenaire hoofdprogramma uitgevallen. Of zij als ervaringsdeskundige daar haar persoonlijke verhaal over het wegvallen van haar astma zou kunnen vertellen? Dat zou dan zijn in de grote zaal voor 250 mensen. Dat was slikken. Zelf zei ze daarover: ‘Ik vond het eng maar voelde ook direct, yes dit ga ik doen!’ Toch een soort van cadeautje dat in haar schoot werd geworpen.

De ochtend werd nog iets spannender toen ze een half uur later weer werd gebeld; er was ook een workshopleider uitgevallen, zou dat misschien iets voor Michael zijn? Ok, nu werd het allemaal wel heel erg anders…

Het ging om de workshop van een bedrijfsarts met de titel: ‘Met emoties aan het werk’. Dat klonk op zich goed. Op dit soort van momenten stem ik altijd af op mijn hartgebied. Op de vraag aan mijn hartgebied of dit was wat ik moest gaan doen kwam tot mijn eigen verbazing een ‘nee’ omhoog. Ik begreep er niets van! Toch gaf ik dit aan Petulia door.

Vervolgens belde de mevrouw van de organisatie mij zelf op. Ze was erg aardig, zat erg omhoog en stelde voor om samen met mij de workshop te begeleiden. Of ik het dan wel zou willen doen? Ik stemde opnieuw af op mijn hart, voelde twijfel en ging overstag. Met Petulia had ik het erover wat ik nou zou gaan doen in die workshop? Ik besloot dat ik de mensen in ieder geval naar het hun ‘gevoel’ wilde brengen.

Die middag in Apeldoorn vertelde Petulia in de grote zaal haar verhaal over het wegvallen van haar astma en het ging fantastisch. Het publiek zat muisstil naar haar te luisteren. Als een volleerd verhalenverteller nam ze ze mee in haar ziekte-geschiedenis.

Met mij verliep het een beetje anders. Deelnemers aan het congres bestonden voornamelijk uit therapeuten en artsen. Tijdens het hoofdprogramma was het veel gegaan over ‘voelen’ en hoe belangrijk dat wel niet was. Ik begon mijn workshop dan ook met een oefening om te voelen. Dit was anders dan ze verwacht hadden. Sommigen ervoeren bij het afstemmen op hun lichaam, een stressreactie zoals hartkloppingen, maar durfde deze nauwelijks te voelen. Ik was hier zeer verbaasd over. Hoe kun je als therapeut iemand naar zijn gevoel toe brengen en daar emoties laten ervaren als je je eigen emoties niet durft waar te nemen?!

In ronde twee (er waren twee workshoprondes) stelde mijn begeleidster voor om minder lang een ‘voel oefening’ met ze te doen en meer een discussie op te starten over mogelijke voorbeelden van hoe emoties tot fysieke klachten kunnen leiden binnen werkgerelateerde omstandigheden.

Mensen die mij kennen weten dat ik niet zoveel heb met hypothetische vraagstellingen, ze gaan naar mijn gevoel nergens over, maar ik ging er toch in mee.

In deze tweede ronde zaten werkelijk enkele ‘stoorzenders’ die niets hadden met mijn verhaal. Mijn begeleidster deed verwoede pogingen ze te betrekken bij de discussie, zelf probeerde ik ze te negeren.

Enfin, ik worstelde mezelf erdoor heen en het was niet slecht en mijn begeleidster, de mevrouw van de organisatie, was heel tevreden, maar zelf weet ik te goed hoe het ook kan zijn…

Beide workshoprondes had ik koude handen gehad en aangespannen kuiten. Gelukkig kon ik dit blijven waarnemen. De dag erna voelde ik pas goed hoe sterk het mij uit balans had getrokken. Ik zat niet lekker in mijn vel en ervoer druk op mijn keel. Toen ik dat ging onderzoeken vielen de puzzelstukjes op zijn plaats.

Ik had natuurlijk aan het begin van de workshop moeten zeggen: ‘jullie verwachten een bedrijfsarts en dat ben ik niet. Ik ga jullie naar het ‘voelen’ brengen en als jullie die draai niet willen maken; voel je vrij om weg te gaan.’

Maar dat had ik niet gedaan. Sterker nog, ik had geprobeerd om te draaien naar de verwachtingen van het publiek! De overtuiging die mij parten speelde was dus: ‘Ik voldoe niet aan de verwachtingen.’ Daardoor maakte ik mijzelf klein. Ik ontnam mij zelfs de mogelijkheid om de workshop anders in te zetten; ik was immers vooral bezig om aan verwachtingen te voldoen.

Nu ik dit allemaal begreep wilde ik direct een herkansing! Ik wilde het goed doen, steviger, krachtiger! Toen kwam er nog een inzicht binnenvallen: ik had niets goed te maken. Ik wist dit immers allemaal van te voren niet. Het was een heldere les geweest en dat was dat. Dit inzicht gaf pas echt rust…

Heb ik er nou spijt van dat ik die workshop heb overgenomen?

Nee.

Op het moment dat ik een vraag aan mijn hartgebied stel en er komt twijfel in plaats van een duidelijk ‘ja’ of ‘nee’ dan wordt het voor mij interessant. Dan is er namelijk geen sprake meer van een directe verbinding met mijn hart en speelt mijn ego op. En op het moment dat mijn ego opspeelt ga ik ongetwijfeld ‘draken’ tegenkomen. En ‘draken’ in de vorm van fysieke ongemakken, emoties en overtuigingen zijn altijd interessant! Ik ben kortom blij dat ik het toch gedaan heb!

Bekijk hier de verhalen bundel met vijftien openhartige verhalen van mensen met onbegrepen lichamelijke klachten.

 

Wat gebeurt er als ik de controle loslaat?

Laatst kwam er iemand voor een sessie bij mij die zei: ‘Het lukt mij niet om de controle los te laten.’

‘Ik voel mij super verantwoordelijk voor mijn werk, maar niet alleen daar, ook voor mijn gezin, familie en vriendinnen. Mijn bazin zegt regelmatig dat ik taken moet overdragen en ook mijn man zegt dat, maar ik ben een perfectionist en hou al die ballen in de lucht en vergeet daarbij mijzelf. Ik heb last van hartkloppingen en hyperventilatie. Misschien zit ik wel in de overgang, al ben ik nog maar 43, zou dat kunnen? Ook loop ik bij een fysiotherapeut en ga ik regelmatig langs bij een masseur, want ik krijg mijn rechterarm nauwelijks nog omhoog en het kleine stukje van mijn auto naar de voordeur strompel ik omdat mijn voeten zo heftig tintelen. Alles wat ik er aan doe helpt maar even.

‘Ik kan niet meer.’

Ik vroeg haar: ‘Wat is het ergste dat jou kan overkomen als je de controle loslaat?’ Ze zei: ‘Tja, dat ik dan misschien wel fouten maak? Ik vroeg haar wat er zo erg was aan fouten maken? Waarop ze zei:

‘Dat mensen dan boos op mij worden.’

Ze had een vreselijke hekel aan conflict. Want als mensen boos op haar zouden worden dan zouden ze haar negeren en als ze haar zouden negeren dan zou ze alleen achterblijven. Dus haar hele systeem keek wel goed uit om die controle los te laten. Ze zou dan immers alleen achterblijven! En ook al zei iedereen om haar heen dat ze echt niet zoveel op haar schouders hoefde te nemen en zag ze dit zelf ook wel in; ze bleef het doen.

Dit is een voorbeeld van hoe sterk een overtuiging je leven kan bepalen.

De overtuiging was: Als ik de controle loslaat, blijf ik alleen achter.’ En ook al vond ze deze overtuiging op verstandelijk niveau belachelijk, op gevoelsniveau geloofde ze hem wel en dus handelde ze ernaar. Want handelen doen we voor 90% op ons gevoel.

Je kunt dan natuurlijk proberen iets aan de buitenkant te veranderen. Door bijvoorbeeld streng met jezelf af te spreken dat je de volgende keer echt ‘nee’ gaat zeggen als iemand weer iets van je vraagt. Of je kunt zorgen voor ontspanning in de vorm van saunabezoek of een lekkere massage. Helaas helpen deze vormen van ontspanning maar even en jezelf ‘streng toespreken’ helpt zelfs helemaal niet. Je weet zelf namelijk ook heus wel dat je niet goed bezig bent. Als het je vervolgens niet lukt om je aan je eigen afspraken te houden is de kans groot dat je jezelf daarvoor nog meer op de kop gaat geven. Zo beland je in een vicieuze cirkel. Het gaat om de gevoelslaag daaronder waarop je iets anders gelooft. Deze laag is met je verstand niet te bereiken.

Als mental coach begeleid ik je naar je gevoel toe. De ingang hiervoor is altijd het lichaam. Ik vraag je op gevoelsniveau te onderzoeken welke overtuiging jouw stress bezorgt? Daar zitten ook altijd emoties aan vast. Vervolgens vraag ik je te onderzoeken of deze overtuiging ‘waar’ is? Want je hebt hem dan wel aangenomen, maar is die ook ‘waar’? Ik kan je vast verklappen; iedere overtuiging of gedachte die je stress bezorgt is meestal ‘niet waar’. Het tegenovergestelde van die overtuiging is vaak wel waar..

Het inzicht op gevoelsniveau dat je overtuiging niet waar is kan ervoor zorgen dat er een wezenlijke verandering optreed. Een omkering die leidt tot ander gedrag naar buiten toe.

Annemieke was teruggegaan naar haar werk als designer binnen een confectiebedrijf met het inzicht: ‘Als ik de controle niet loslaat blijf ik alleen achter’, want een burn-out lag op de loer. En ze vroeg zich af:

‘Wat is eigenlijk het ergste dat mij kan overkomen?’

‘Dat mijn werk niet af is. Punt.’ Vervolgens benoemde ze op de eerstvolgende vergadering met haar bazin dat ze bang was dat zij kwaad op haar zou worden als het werk niet af was. Haar bazin was totaal verrast en zei: ‘maar ik ben toch nog nooit kwaad op jou geworden?! En klanten ook niet!’ Annemieke zei: ‘maar ik dacht dus dat dat kwam omdat ik altijd alles af heb.’ Haar bazin benadrukte nogmaals dat ze al veel langer vond dat Annemieke teveel werk op haar schouders nam en dat ze juist heel blij met haar was.

In de dagen erna gebeurde er iets vervelends: voor de kerst moesten klanten beschikken over de modellen en stofsamples voor de nieuwe collectie. Annemieke is hiervoor eindverantwoordelijk en had er keihard aan gewerkt om dit voor elkaar te krijgen. Het was een race tegen de klok geweest maar het was gelukt! Helaas maakte de jongen die de samples moest afleveren een fout en kwamen ze daardoor alsnog te laat aan… Sommige klanten waren boos… Annemieke zei daarover: ‘mij deed het eigenlijk niet zoveel. Ik besefte dat ik hier werkelijk niets aan kon doen.’

Haar grootste angst kwam uit, mensen waren boos op haar, en er gebeurde niet zoveel!

Haar bazin daarentegen was des duivels. Niet op Annemieke maar op de klanten! ‘Ze moesten eens weten hoe hard hieraan gewerkt is!’ zo foeterde ze en nog veel meer…

Annemieke is niet meer bang om tekort te schieten: ‘ik kan nu voelen dat ik niet meer kan doen dan mijn best. Nu geloof ik dat ook. Ik gun mijzelf nu ook de rust om even niet met mijn werk bezig te zijn. Zo heb ik voor de kerst alle mails over de volgende collectie keurig uitgedraaid en op een stapel op mijn bureau gelegd. Tegen mijn collega’s heb ik gezegd; mocht één van jullie deze willen beantwoorden, heel graag. Ik ben op vakantie tot na Oud en Nieuw. Zoiets zou ik vroeger nooit gevraagd hebben! Ik heb nu wel de neiging om mijn mail te checken maar ik heb het nog niet gedaan. En lachend zei ze: ‘Het wordt nog wel wat met mij.’

Hartkloppingen en hyperventilatie waren verdwenen. Van haar arm had ze geen last meer en ook de tintelingen in haar voeten was ze kwijt.

Mag het er zijn?

Er wordt mij regelmatig na de yogales gevraagd: ‘Wat bedoel je eigenlijk met; ‘Mag het er zijn?’ Deze vraag stel ik namelijk regelmatig in mijn yogalessen nadat ik mensen vraag om hun focus te richten op een lichaamsdeel waar ze verhoogde spierspanning of ander ongemak ervaren. Om hier iets over te kunnen zeggen, is het belangrijk om eerst stress te belichten.

Stress is een reactie van het lichaam op een conflict in jezelf. Je voelt je bijvoorbeeld boos, maar dit gevoel mag er niet zijn. Je gaat moeite doen om de emotie met aanverwante gedachten te verdringen. Hierdoor ontstaan verhoogde spierspanning en andere ongemakken in je lichaam.

Met spierspanning die voortkomt uit gewenste inspanning is natuurlijk niets mis. Ook als de emotie er wel mag zijn is er niet zo veel aan de hand.

Stress gaat namelijk altijd over iets dat er niet mag zijn!

Vaak heb je dat bij een klein ongemak in je lichaam niet meteen door. Als het ongemak groter wordt denk je meestal nog niet direct aan een onderdrukte emotie. Ga je het ongemak onderzoeken dan is dit vaak toch het geval.

Acute stressreacties herken je meestal wel; hartkloppingen, ineenkrimpen, misselijkheid, buikpijn, hoofdpijn, jeuk, zweten, strakke kaken, verstijven, hyperventilatie enz.

Vermijden en dempen

Vaak proberen we (onbewust) mensen en situaties die ongewenste emoties oproepen te vermijden. Nadeel hiervan is dat je hier zo gevoelig voor kunt worden dat het je leefwereld danig verkleint.

Ook kunnen we onze gevoeligheid voor emoties dempen door bepaalde medicijnen of andere vormen van drugs, zoals drank, te gebruiken. Jezelf fysiek uitputten is ook een manier om minder te hoeven voelen. Nadeel van medicijnen en drank is dat ze vaak vervelende bijwerkingen hebben. Bovendien; door het verkleinen van je gevoeligheid kan je ook minder genieten.

Ontladen

Met ontladen van stress bedoelen we bezigheden als; sport, yoga, of mindfullness beoefenen, je laten masseren, naar de sauna gaan enz. Ook recreatief wandelen en fietsen kunnen worden ingezet om stress te ontladen.

Op zich is hier helemaal niks mis mee, maar stress verdwijnt er hooguit tijdelijk door. Deze bezigheden kunnen wel een goede ingang zijn voor meer lichaamsbewustzijn, maar als er geen onderzoek op volgt verdwijnt de stress niet.

Het onderzoek

Het onderzoeken van de oorzaak waarom je door een bepaalde situatie geëmotioneerd raakt, is de enige manier om echt van stress af te komen. Het is ook meteen de meest confronterende manier, omdat het vereist dat onze emoties met alle aanverwante gedachten er mogen zijn.

De waarnemer

Door het bewust toelaten van de emotie worden we de waarnemer ervan. Dit klinkt gemakkelijker dan het is. Over het algemeen worden we namelijk totaal overgenomen door een situatie en zitten we in een draaikolk van emoties, gedachten en fysieke reacties.

Het gaan ‘waarnemen’ van emoties en gedachten zorgt er voor dat je ernaar kan kijken in plaats van dat je ze bent. En dat is belangrijk, want alleen door het waarnemen en dat het er mag zijn ontstaat er werkelijke ontspanning. Vanuit deze ontspanning is er ruimte voor verder onderzoek naar de overtuiging die de emotie heeft geactiveerd.

Mag het er zijn?

Alles staat of valt dus met deze eerste stap: ‘mag het er zijn?’ Regelmatig zeggen mensen als ik ze deze vraag stel: ‘ja, maar’, ‘een beetje’ of, ‘nou vooruit’. Eigenlijk zijn dit allemaal verkapte vormen van NEE. Het is belangrijk om te erkennen dat dit geen volmondig JA is. Pas als je dat beseft kun je je eigen oordeel over het ongemak in je lichaam aan de kant zetten. Je creëert zo ruimte om de spanning of het ongemak werkelijk waar te nemen. Dan pas ‘mag het er zijn’.

Deze eerste stap zorgt bijna altijd direct voor ontspanning. Je stopt immers met vechten tegen ‘wat er niet mag zijn’.

Om tot een werkelijke transformatie van de stress te komen en daarmee een diepere ontspanning, zullen overtuigingen verder onderzocht moeten worden. Je lichaam is daarbij eerlijker dan je hoofd.

Het Bewust creëren traject begeleidt je bij elke stap van dit transformatieproces.

De toekomst is saai

Toen het einde van een heerlijke vakantie in Frankrijk naderde voelde ik een lichte tegenzin om weer terug naar huis te gaan. De gedachte benauwde mij en ik voelde een lichte druk op mijn borst.

Zodra het gevoel er volledig mocht zijn ontstond er ruimte omheen. Ik kon de druk op mijn borstbeen nog wel waarnemen, maar het nam niet meer mijn gehele aandacht in beslag.

Nu kon ik voelen waar de tegenzin vandaan kwam; Ik wilde niet terug naar mijn yogalessen. Hier in Frankrijk waren we steeds nieuwe plekken aan het ontdekken en terug naar “hetzelfde”, dezelfde plek en hetzelfde werk, leek mij saai.

Nou is saaiheid zo’n beetje het ergste wat mij kan overkomen en dus een grote “draak” van mij. De overtuiging die er achter bleek te zitten was: “Mijn toekomst is saai”

Ik liet deze overtuiging ten volle tot mij doordringen en voelde mij er lood en lood zwaar van worden. Alsof ik samensmolt met de aarde, volkomen inert. Ik werd er ook verdrietig van; een toekomst die saai is, dat is niet fijn!

Uiteindelijk heb ik de overtuiging omgekeerd in het tegenovergestelde; “Mijn toekomst is opwindend.” En ik wist meteen waarom deze omgekeerde gedachte waar was.

Ik had mijn verleden geprojecteerd op de toekomst. Dus de yogalessen die ik voor de vakantie gaf werden geprojecteerd op de yogalessen die ik na de vakantie zou gaan geven.

Toen kon ik voelen dat als ik mij in het moment kan overgeven aan, laat ik het maar ‘mijn hart’ noemen, geen enkele les hetzelfde is. Ik weet dan werkelijk niet wat er gaat gebeuren. Mijn verstand verliest controle en de toekomst ligt volledig open! Elke stap wordt een verrassing. Wat natuurlijk erg opwindend is.

De toekomst vraagt dus om loslaten en overgave.

Theoretisch wist ik dat wel, maar nu kon ik het ook echt ervaren. Het gaf direct lucht en lichtheid.

Er was nog een omkering: “Mijn verleden is saai” En dat is waar, want het verleden is al voorbij.

Projectie van het verleden op de toekomst gebeurt vaak als zich een situatie voordoet die erg lijkt op die uit het verleden. Ons verstand sluit daarmee elke verrassing uit en dat is wel zo veilig… 

Wat ik ook merkte is dat ik het subtiele gevoel van de druk op mijn borst en de lichte tegenzin gemakkelijk met mijn verstand had kunnen ‘overschreeuwen.’ Ik had kunnen denken; ‘Ach als ik eenmaal thuis ben, vind ik het vast weer leuk om les te geven. Het valt vast allemaal wel mee.’ Of ik had afleiding kunnen zoeken door veel dingen te gaan doen.

Dit zit namelijk in mijn aard, ik ben een optimist die de toekomst graag rooskleurig voor zich ziet, dus dit had gemakkelijk kunnen gebeuren (en is ook vaak gebeurd). Maar ik liet mijn ‘optimistisch denken’ nu heel bewust niet toe en en gaf ruimte aan het gevoel van ‘tegenzin’. Die vond ik interessanter, want die brengt meer inzicht .

Vervolgens heb ik nog een laatste stap gemaakt. Ik visualiseerde de zwaarte van de overtuiging; “Mijn toekomst is saai”, in mijn handen.

Mijn handen voelden alsof ik de gehele aardbol in mijn handen had, zo zwaar.

Deze aardbol bracht ik bij mijn hartgebied naar binnen en toen gebeurde er iets bijzonders; ik begon met deze ‘aardbol’ te spelen. Hier een paar boompjes, daar een paar huisjes, hier een rivier…

Ik begon kortom bewust te creëren.

Met het wegduwen, of het “overschreeuwen” van mijn overtuiging blokkeerde ik dus mijn eigen stroom van creëren.

De weerstand om terug te gaan was volledig verdwenen. En met veel plezier geef ik nu weer yogales.

Gronding

Ik lag op de bank in de woonkamer en had last van geïrriteerde heupen. Met al die Yoga zou je verwachten dat mijn heupen altijd super soepel zijn, maar dat is dus niet zo. Toen ik erop ging focussen merkte ik dat het te maken had met een gebrek aan ‘gronding’. Alsof ik iets vasthield in mijn heupen omdat ik niet helemaal durfde te vertrouwen op de wereld en dus op ‘de grond’ om mij heen.

Ik besefte dat ik een angst had om mij over te geven aan alles waar ik gelukkig van word. Bang dat als ik mij er werkelijk mee zou verbinden ik het ook weer zou kunnen verliezen. Die pijn wilde ik kennelijk voor zijn. Mijn verstand is dus bang om te verliezen waarmee het zich verbindt!

Zo besefte ik dat ik niet altijd voluit van de prachtige Yogatuin en studio geniet waar ik dagelijks les mag geven, mensen mag begeleiden en samen met Petulia intense ‘Bewust creëren’ dagen meemaak.

Plotseling viel in dat het verbinden met dingen; de studio, de tuin, niet het probleem is, maar het identificeren ermee wel! Op het moment dat het Mijn tuin, Mijn studio (en Mijn overtuigingen) wordt, heb ik ze onderdeel gemaakt van mijzelf en wordt het pijnlijk om ze te verliezen.

Zonder identificatie kun je je op elk moment opnieuw verbinden met wat er om je heen is. Je perceptie is dan gelijk met hoe de wereld werkelijk is; altijd in beweging, nooit hetzelfde.

Wat kun je doen om je minder te identificeren?
Je kunt je aandacht van dingen afhalen en deze richten op de ruimte eromheen. Met “dingen” bedoel ik alles wat je in de ruimte kan ervaren: spullen, lichamen, geluiden, geuren, emoties en gedachten. “Dingen” zijn vergankelijk en identificatie ermee zal je nooit rust of houvast geven. Ruimte daarentegen is een constant gegeven en verandert nooit.

Niettemin zijn “dingen” nodig om je bewust te kunnen zijn van de ruimte eromheen.

Voor mij kwam er zo ruimte om mij intens te verbinden met de dingen om mij heen en er dus ook voluit in het moment van te genieten zonder dat ik mij ermee hoef te identificeren. De irritatie in mijn heupen nam direct af!

Voor mij gaat gronding dus over het loslaten van identificatie!

Het geheim van de draak

Op de warmste 20 april ooit zaten wij in het bos onze training voor de volgende dag voor te bereiden. Een groot deel van dit persoonlijke ontwikkeltraject, wat we onlangs Bewust creëren hebben genoemd, gaat over het zogenaamde ‘draken’ onderzoek. Met draken bedoelen we de beperkende overtuigingen die ons ervan weerhouden om te doen wat we werkelijk willen doen.

       

Het begeleiden van dit traject zorgt ook bij ons voor een constante spiegel en deze keer kwamen we ieder een al bekende ‘draak’ tegen. Bij Michael was dit: ‘Ik heb niet genoeg’ en bij Petulia: ‘Ik word afgewezen’.

Deze draken hebben we al vaak onderzocht. We hebben ze fysiek ervaren, we zijn erbij gebleven en hebben ze ‘omgedraaid’ waardoor we weten dat ze ‘niet waar’ zijn. En ondanks dat we nauwelijks meer worden overgenomen door de fysieke en emotionele reacties van deze ‘draken’ zijn ze nog wel aanwezig. Enigszins gefrustreerd vroegen we ons af: ‘Wat moeten we daar toch mee?’ Toen besloten we om in plaats van te kijken hoe we ze verder uit ons systeem konden krijgen, ze volledig binnen te halen.

Daarvoor visualiseerde we onze draak voor ons op onze handen waarbij het de bedoeling was deze bij ons hartgebied naar binnen te brengen. Dit ging niet zonder slag of stoot. Petulia had namelijk van haar beperkende overtuiging een bruine, glazen bol gemaakt met aan alle kanten lange, messcherpe punten. Dat leek haar nogal pijnlijk om naar binnen te brengen… Maar het tegendeel bleek waar. Zo gauw de scherpe punten haar lichaam raakten smolten ze als het ware weg en het hele geval veranderde binnen in haar in een soort van zware, stroperige substantie die door haar hele lichaam vloeide. Ze kon de substantie tot in de punten van haar tenen en vingers voelen. En met licht gebogen hoofd was dit wat ze erbij dacht: “ik kan je ervaren draak, ik weet dat je ‘niet waar’ bent, ik kan er altijd voor kiezen om niet met je ‘verhaal’ mee te gaan, maar je bent wel onderdeel van mij.”

Dit totale integreren van de draak zorgde er tot haar verbazing voor dat ze zich in plaats van ‘wiebelig’ sterker en krachtiger voelde. Het tot zich nemen van de draak bleek haar ‘grond’ te geven. Precies wat ze als ‘luchtig’ type, dat vrij chaotisch alle kanten opschiet nodig had.

Bij Michael was de visualisatie heel anders. Zijn drakenvisualisatie bestond uit ‘lucht’. Lucht is moeilijk vast te pakken. Toch is dat wat hij bij zijn hartgebied naar binnen bracht. Ook bij hem vulde de draak, in dit geval lucht, zijn hele lichaam. Hij voelde zich er direct erg blij door worden. Het gaf hem precies wat hij als ‘aards’ type nodig heeft; namelijk ‘lucht’.

Dat je draak je direct iets te bieden heeft, sterker nog; een groot cadeau kan geven, vonden we een ware I-opener. Eentje die nog steeds doorwerkt. Alsof je altijd tegen een draak gevochten hebt die je eigenlijk de ‘missing link’ komt brengen.

Want als je de kracht die de draak aanbiedt niet integreert, zal je deze kracht altijd blijven zoeken in de wereld om je heen. Waarmee je afhankelijk wordt van de omstandigheden. Op het moment dat je deze kracht wel integreert, kun je los van de omstandigheden ten volle je Talent laten stromen.

Om los te laten moet je eerst vasthouden.

Als je iets los wil laten hou je iets vast. Dat is logisch he?! Je kunt niet iets loslaten wat je niet eerst hebt vastgehouden. Als je ‘los wil laten’ (angst, pijn, verdriet, ellende enz. ) ga je daar vaak je best voor doen. Je kan jezelf ontspannen met bijvoorbeeld yoga of proberen er niet meer aan te denken of, als je er toch aan denkt, direct tegen jezelf te zeggen: ‘stop, ik moet dit loslaten!’.

Het lukt dan misschien wel even om los te laten maar vroeg of laat komt er een trigger en dan is de kans groot dat je weer vasthoudt. Kun je eigenlijk wel loslaten als je niet weet waarom je vasthoudt?

Vasthouden zorgt voor spanning in je lijf en spanning heeft vrijwel altijd te maken met angst. Welke angstgedachte hou jij vast? Dat is het onderzoeken waard.

Angst kan alleen maar blijven voortbestaan als je hem probeert te ontwijken.

Als je de angst herkent en bewust mag ervaren dan kan die je niet meer geheel overnemen. Je kan helderder blijven denken en kan zien welke beperkende overtuiging de angst in stand houdt. Als je jezelf verder onderzoekt zal je zien dat deze overtuiging aangeleerd is en dat je altijd de keuze hebt om een overtuiging te kiezen die blijheid en ruimte geeft. Zo wordt je angst getransformeerd.

Loslaten is dan niet meer nodig, doordat je de angst erachter aanpakt gaat wat je los wil laten JOU LOSLATEN.

Relaties

Binnen een relatie val je vaak op eigenschappen van een ander die je zelf mist. Daarmee vult die ander jouw gebreken aan. Het kan zijn dat je door deze aanvulling afhankelijk wordt van die ander. Uiteindelijk ga je je vaak irriteren aan de eigenschappen waar je in eerste instantie juist op gevallen bent. Daarom is het interessant om te onderzoeken waarom deze eigenschappen je aantrokken. Wat zegt dat over jou?

Een voorbeeld:

Ik ontmoette een vrouw die op haar man gevallen was omdat hij zoveel rust uitstraalde en zo geaard over kwam, maar uiteindelijk ging juist die rust haar irriteren. Het bleek dat hij weinig energie bezat en alles wat ze wilden doen werd daardoor enorm vertraagd. Waarom had zij als temperamentvolle energieke vrouw hiervoor gekozen? Ze had hiervoor gekozen vanuit haar verlangen naar rust, omdat ze zichzelf zo vaak onrustig voelde. Door heel veel energie in deze man te stoppen kon ze haar eigen onrust en gepieker negeren. We gingen samen haar onrust bekijken en er bleek een gevoel van waardeloosheid achter te zitten. In plaats van boos te zijn op hem besloot ze haar eigen groef van waardeloosheid te onderzoeken. Vanuit dit onderzoek kwam haar eigen waarde naar voren die onafhankelijk is van welke omstandigheid dan ook. Ze stopte met het vele energie geven, liet hem meer in zijn waarde en doorbrak zo het patroon met haar man. Nu voelde ze zich werkelijk zelf rustiger. De “draak” van waardeloosheid speelt af en toe nog op in haar leven, maar ze herkent hem sneller en kan er voor kiezen hier niet in mee te gaan.

Mag je aan de slag gaan met je eigen blinde vlekken? Afhankelijk worden van, of je irriteren aan het gedrag van je partner zijn namelijk beiden niet erg constructief.  Het gaat om het eigen onderzoek; Wat zegt deze afhankelijkheid of irritatie over mij? Natuurlijk geldt dit voor elke soort relatie.

Talent is anders

Elkaar aanvullen vanuit je talent is anders. In tegenstelling tot een tekort gaat het hier om overvloed. Vanuit je talent is de focus niet gericht op het tekort van de ander, maar op de overvloed van jezelf. Wil je meer weten over wat wij met talent bedoelen? Ga dan naar www.michaelhulst/talent-trajecten.nl 

 

 

Onafhankelijkheid

De laatste tijd zie ik steeds meer mensen die onafhankelijk zouden willen zijn, of die denken dat ze onafhankelijk zijn, maar het in wezen niet zijn.

Wat is onafhankelijkheid eigenlijk?

De meeste mensen die naar onafhankelijkheid streven doen dat op een dusdanige manier dat ze de situaties en mensen vermijden die hen emotioneel raken. Vaak zijn dit collega’s, partners, kinderen of schoonfamilie. Dit zijn nu niet echt personen die je zo gemakkelijk uit de weg kan gaan. Om deze mensen te vermijden moet je wel een soort mentale/emotionele muur om je heen bouwen of in een hutje op de heide gaan wonen om je nog enigszins onafhankelijk te voelen. Deze muur creëer je niet alleen mentaal en emotioneel, maar ook fysiek. Maak je je mentaal hard dan doe je dat ook fysiek.

Er is altijd wel één persoon te bedenken die jou onaangenaam raakt en zodoende als ‘trigger’ fungeert in jouw leven. De vraag is ben je werkelijk onafhankelijk als je die persoon probeert te vermijden? Je moet er namelijk altijd rekening mee houden dat hij of zij jou kan triggeren. Je moet diegene vermijden, bestrijden, of jezelf wegcijferen. Klinkt dat onafhankelijk of juist erg afhankelijk????? In mijn ogen is dat de grootste afhankelijkheid!

Wat is dan werkelijke onafhankelijkheid? Werkelijke onafhankelijkheid is voor mij dat ik mensen niet vermijd als ik voel dat ik ergens wil zijn waar zij ook zijn. Zonder dat ik mij daarbij hoef af te sluiten, iemand moet bestrijden of mijzelf wegcijfer voor de lieve vrede. Dit ervaar ik als ‘vrijheid’.

Hoe komt deze vrijheid tot stand?

Op het moment dat ik niet meer door een persoon of situatie getriggerd kan worden, zonder dat ik mijzelf afsluit, ben ik vrij. Er is maar één mogelijke weg om hier te komen en dat is de weg van zelfonderzoek. Hoe triggert diegene mij? Welke snaar (draak) wordt in mij geraakt? Welke overtuigingen en emoties zitten hier achter? Hoe meer bewustzijn over mijn eigen geraaktheid en de achterliggende overtuigingen, des te minder ik afhankelijk ben van anderen.

Iemand kan je namelijk alleen maar raken als je gelooft dat wat die ander zegt of doet waar is. Terwijl het tegenovergestelde ook altijd waar kan zijn. Vanuit een ruimere perceptie ga je zien dat je hierin een keuze hebt. En waar kies jij dan voor? Voor de waarheid die jij gelooft en die je stress bezorgt of die waar je je vrij door voelt?

Binnen het Talent-traject gaan we op zoek naar de overtuigingen die jouw stress bezorgen en daarmee afhankelijk maken. We nodigen je uit je perceptie met betrekking tot je overtuigingen te veranderen.

Waar kies jij voor; afhankelijkheid of vrijheid?

 

 

CONTACT

Michael Hulst
info@michaelhulst.nl
06 33788976

Vestigingslocatie:
Emmaweg 86
1241 LJ Kortenhoef (nabij Hilversum)

Back To Top