Michael zei gisterenavond in bed tegen mij; ‘Het lukt me op dit moment niet om echt te genieten. Ik merk dat ik dat verlangen met eten probeer in te vullen, maar dat bevredigt slechts tijdelijk. Het lijkt een bodemloze put. ‘
Er zit wat spanning bij zijn maagstreek en als hij hierop focust, lijkt hij telkens in slaap te vallen. Een teken dat hij op de goede weg zit ;-). Plotseling schiet er angst door hem heen. Hij beseft; het gaat toch om angst. Bij het focussen op de angst valt hij alsnog in slaap.
De volgende dag komt hij na zijn Yoga les terug met een linkerkant die enigszins ‘vastzit’. Zowel in zijn schouder en nek, als zelfs onder zijn linkervoet voelt hij irritatie en spanning. Dit vindt hij vreemd, links is zijn creatieve kant en die is gewoonlijk juist soepel!
Bij focus op de klachten komen er onrustige, drukke beelden omhoog. Wat zeggen ‘drukke beelden’ hem? Het gaat om drukte in zijn hoofd. Nu sessies toenemen heeft hij de angst om niet alle verhalen van de mensen te kunnen onthouden. Moet hij ze dan toch gaan opschrijven? Maar dat is niets voor hem, hij vindt het juist fijn om ze los te laten en niet te onthouden.
Dan komt er nog iets omhoog: ‘Ik wil de beste zijn in betrokkenheid en iedereen kunnen begeleiden naar meer bewustzijn en lichtheid.’ Als dat niet direct lukt gaat hij langer door met een sessie, want hij wil de ander in ieder geval enigszins kunnen verlichten.
Zo komen we op een oude bekende valkuil van Michael; de beste willen zijn. Van vroeger uit was dit zijn manier om aandacht en waardering te krijgen van zijn ouders en de mensen om hem heen. Hij was altijd en overal bezig om te presteren en wàs ook in veel dingen goed.
Zijn grootste angst is om middelmatig te zijn. ‘Middelmatig zijn is saai’, zegt hij daarover. En; ‘Alles wat ik niet als beste doe is niet goed genoeg.’ Wat betekent ‘de beste zijn’ ? vraag ik. Hij komt erop dat het eigenlijk een subjectief waardeoordeel is waar mensen allemaal iets anders van vinden. ‘Zou ik ook gewoon iets mogen doen omdat ik het leuk vind om te doen?’, vraagt hij zichzelf af.
Hij focust op de overtuiging: ‘Ik moet in alles wat ik doe de beste zijn’. Het voelt benauwd en ingekaderd, het maakt zijn wereld klein. Hij beseft; ‘Ik moet juist zijweggetjes kunnen nemen, dingen doen waar ik misschien niet de beste in ben en ook nooit zal worden, maar die ik gewoon leuk vind om te doen! Het geeft me input, inspiratie en nieuwe inzichten. Ik heb dat ‘nieuwe’, dat op ontdekking gaan heel erg nodig, het maakt me blij! Of het nou gaat om een website bouwen, een vloertje leggen, schilderen of filmpjes bekijken, ik wil mijn horizon telkens blijven verbreden.’
‘De beste willen zijn’ staat nieuwe inzichten, maar bovenal kunnen genieten dus flink in de weg. ‘Ik moet gewoon kunnen aanrommelen’, zegt hij vervolgens. ‘Want daar geniet ik juist van! En in het onthouden van (cliënt) verhalen mag ik zelfs de slechtste zijn. Door er ‘slecht’ in te zijn zit ik er immers altijd als nieuw in en kan ik er telkens weer met een frisse blik naar kijken.’
Zijn hele linkerkant voelt nu rustiger, zachter en lichter. Kennelijk zat de overtuiging dat hij in alles de beste moet zijn, zijn onderzoekende, creatieve kant, flink in de weg.
Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij individuele coachingstrajecten en het persoonlijke ontwikkeltraject ‘Bewust creëren’. www.bewustcreeren.nu