Uncategorized Archives -

Het lukt me niet om me aan te passen!

Laat in de avond kom ik met mijn dochter teruggereden vanuit Frankrijk. We zijn 7 dagen op een theatercamping geweest en 3 dagen in Parijs. Eenmaal thuis zit ik nog vol adrenaline, ik heb Michael 10 dagen niet gezien en wil hem een heleboel vertellen. Het is half vier voordat we slapen.

De volgende dag ben ik wazig van vermoeidheid. Logisch denk ik. De vakantie was intensief en grote afstanden rijden in mijn eentje bevalt me steeds minder. Het opruimen van de kampeerspullen komt me voor als een mega klus, ik doe het heel langzaam in etappes. Avonds lig ik al om 8 uur op de bank te slapen.

Ook de dag erop ben ik nog erg moe, ik kom maar niet op gang. Voel me leeggetrokken.

In alles merk ik dat Michael wel goed in zijn energie zit. Hij is in Engeland naar zijn dochter en kleinkinderen geweest en is een paar dagen voor ons thuisgekomen. Hij heeft 3 volle zakken met oude kleren weggebracht, de heg gesnoeid, 6 nieuwe schilderijen geschilderd en de koelkast gevuld met wat hij lekker vindt (veel groente en fruit). Het huis is schoon en opgeruimd.

We willen vertrekken naar ons huisje in Ermelo, maar ik blijf extreem moe. Het lukt me nauwelijks om me tas in te pakken. Michael begint zich te irriteren aan mijn wazigheid. Ik word er huilerig van.

Tijd om te onderzoeken wat er precies aan de hand is. We gaan er samen voor zitten.

‘Hoe was het in Parijs?’, vraagt Michael. Het was goed en leuk, hoewel ook heel vermoeiend. Ik had tot het uiterste gebruik willen maken van de tijd die we hadden en was de laatste dag pas laat in de middag uit Parijs weggereden. ‘Wat deden jullie die laatste dag?’ vraagt hij.

We waren gaan winkelen. Iets waar ik absoluut geen zin in had maar wat ik wel aan mijn 16 jarige dochter beloofd had. We gingen steppend naar een grote winkelstraat. Dat steppen was veel leuker dan ik verwacht had, maar zodra ik die winkelketens zag werd ik weer chagrijnig.

Mijn dochter zag een winkel waar ze heel graag naartoe wilde. Oké, vooruit dan, we zouden naar die ene grote winkel gaan en daarna naar een winkelgebied met kleine, knusse straatjes. Dat had ik uitgezocht. ‘Het was dus een soort van handje klap’, zei Michael. ‘Ik ga mee naar jouw winkel als jij daarna meegaat naar mijn winkeltjes.’ ‘Precies’, zei ik, dat was het.

En ondanks deze deal werd ik alsmaar bozer. Ik begon te foeteren tegen mijn dochter over hoe stom ik zo’n grote winkelstraat wel niet vond. Dat wist zij natuurlijk allang, en ze probeerde het optimistisch te houden.

Waarom lukte het me niet om me te voegen?, vroeg ik me af. Waarom kon ik haar dat winkelen in die grote winkelstraat nou niet gunnen? Ik voel me verdrietig worden. We hadden daarvoor toch ook al 2 dagen gedaan wat ik wilde?

Oooo wat erg! Ik voel me slachtoffer worden van mezelf. Het lukte me dus niet om me aan te passen, zelfs niet voor even! Verstandelijk zou ik het willen, dat ik uit liefde voor mijn dochter me een paar uur kon aanpassen, maar dat lukte me dus echt niet!

‘Nee dat lukt jou dus niet, hoe voelt dat?’, vraagt Michael. Het voelt heel verdrietig en alleen, heel erg alleen. Ik voel me in het donker ronddwalen. Ik zou het zo graag willen; me kunnen voegen naar een ander .‘Maar niet echt’, zegt Michael. Nou kennelijk niet echt, maar zo voelt het niet. Het voelt onmachtig.

Ik besef dat ik mijn dochter ook nog een schuldgevoel bezorgde, want zij merkte heel goed dat ik iets deed wat ik niet echt wilde doen en zij ging erg haar best doen om het leuk te houden. En na die grote winkel zijn we heus nog wel op zoek gegaan naar die leuke, knusse winkelstraatjes van mij, maar we konden ze in eerste instantie niet vinden en toen we ze uiteindelijk wel vonden waren we allebei doodmoe. En toen moest ik nog terugrijden..

Ik moet zoiets dus niet meer doen, besluit ik. Ik moet me niet aanpassen aan het plan van een ander, hoezeer ik het iemand ook zou gunnen. Ik word er een chagrijnig en vervelend mens van en put mezelf èn de ander uit.

‘Je hebt vanuit je verstand geprobeerd om zowel haar ding te doen als het jouwe en bij beide was je niet echt aanwezig. Je hebt geen duidelijke keus gemaakt en het heeft je totaal uit balans getrokken’, zegt Michael. ‘Klopt’, zeg ik; ‘ik heb beide half gedaan en ben erop leeggelopen.’

Nu ik dit allemaal zo helder overzie, word ik rustiger en direct ook minder moe. ‘Het gaat dus om het maken van de juiste keus, maar van waaruit maak je die keus? Michael zegt; ‘Als je die keus zou maken vanuit je hart. Als je jezelf vanuit je hart had afgevraagd; Moet ik in deze grote winkelstraat zijn? Wat was dan je antwoord geweest?’

Ik ga naar mijn hartgebied waar ik nu gemakkelijk bij kan komen en het gekke is dat ik kan voelen dat het antwoord ‘ja’ geweest zou zijn. En ik weet ook meteen waarom. Niet omdat ik winkelen zo leuk vind, want dat vind ik niet, maar voor mijn dochter. Ik zou haar de ervaring willen geven dat ik haar ‘wil’ zou volgen.

Net als met die stepjes eigenlijk, daar ging ik ook niet in mee omdat ik zo graag wilde steppen, maar omdat zij het zo graag wilde. Haar ‘wil’ wordt niet zo snel gehoord, niet door mij en niet door anderen.

En met deze ‘ja’ vanuit mijn hart zou ik heel anders in die winkelstraat gestaan hebben. Ik zou het een interessant experiment gevonden hebben om haar te volgen en zelf 0 regie te nemen. Kijken wat er dan zou gebeuren, of er iets zou gebeuren.

Ik zou daar vanuit een totaal ander, veel breder perspectief aanwezig zijn geweest. Maar daarvoor had ik wel de letterlijke situatie, die van het winkelen, moeten ontstijgen. En hoe ontstijg je die? In ieder geval niet door een verstandelijke deal te maken in de trend van; als ik meega met jouw zin, doen we daarna mijn zin.

Die deal, waarvan ik dacht dat ik die vanuit liefde voor mijn dochter maakte, ging helemaal niet over liefde, maar over een ego wat graag aardig gevonden wilde worden en in ruil voor die aardigheid ook nog zijn eigen zin wilde krijgen.

Wat wel had geholpen was als ik bij mijn boosheid stil was blijven staan. En dat ik de boosheid in mijn lichaam had waargenomen, net zolang totdat het rustiger in mij was geworden. Pas dan had ik de mogelijkheid gehad om mijn hart te bereiken en een andere keus te maken.

Wil jij ook leren hoe je gemakkelijker je hart kan bereiken om zo werkelijk vrije keuzes te maken? Start met het opleidingstraject; Bewust Creëren. Een persoonlijk ontwikkeltraject waarin je je losmaakt van oude patronen, vastgezette overtuigingen en onbewuste emoties. Bewandel je pad met meer bewustzijn, helderheid en eigen regie.

Module 1 start vrijdag 20 oktober 2023. Bel of mail ons gerust voor meer informatie.

Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij mensen met onbegrepen chronische pijnklachten, zingevingsvraagstukken en relatietherapie. Daarnaast organiseren zij groepstrajecten die gericht zijn op persoonlijke ontwikkeling. Voor meer informatie zie de website The Present.nu

Wie ben ik?

Het is zondagochtend en we zijn in ons huisje in Ermelo. Michael komt terug in bed nadat hij vroeg in de ochtend heeft gemediteerd. ‘Lekker warm ben je’ zegt hij terwijl hij tegen me aankruipt en ik vind hem lekker koud want ik heb het inderdaad erg warm, sinds de overgang is dat wel vaker zo 😉

Zoals gewoonlijk vraag ik waar zijn meditatie over ging? ‘Het was interessant’, zegt hij, ‘vaak heb ik de vraag gesteld; wie ben ik? En eigenlijk kwam daar nooit echt wat uit.

Natuurlijk, er kwamen verhalen langs en gevoelens en soms sensaties en dan zag ik dat ik dat allemaal niet was. Maar als al die dingen steeds meer wegvallen, dan verwacht je wel wat meer vuurwerk. Of in ieder geval verwacht je een bepaald lekker licht gevoel of dat er iets speciaals gebeurt en als dat dan niet komt dan is dat best frustrerend.

Het voelt nutteloos, zo van, waar doe ik het voor? Er komt toch nooit wat uit. En toen stopte ik met het stellen van die vraag en daarmee liet ik het zoeken naar een antwoord los.

Toen kwam de vraag omhoog; wie is het eigenlijk die hier zo hard aan het zoeken is? En ik besefte dat dat nog een deel van het ‘ik’ is. Een deel dat verlichting wil, sensatie, rust en kalmte, leuke dingen wil meemaken. En door zo hard te zoeken, wordt juist dat stukje overgeslagen, het stukje dat zoekt!

Dus toen richtte ik me op datgene dat zoekt.

‘En wat kwam daar uit?’, vraag ik.
‘Niks’, zegt Michael. ‘Alleen een intense waarneming en een besef dat we allemaal op onze eigen manier met ‘verlichting’ bezig zijn.’

Dat doen we via eten of drank, of drugs, of met sporten of werken of door proberen van waarde te zijn. We proberen allemaal om het lichter of leuker of fijner te hebben ook al is het maar van korte duur.

En mensen die spiritueel bezig zijn, zijn ook op zoek. Naar iets moois, iets bijzonders, een mystieke ervaring, voldoening. Maar ik besef nu; het is allemaal bull-shit. Omdat degene die zoekt het probleem is!

Zo kan er nooit echt iets gevonden worden, want degene die zoekt gaat het nooit vinden. Degene die zoekt creëert alleen maar ellende, want die gaat dat doen ten koste van een ander of van zichzelf.

Daarna komen we erachter dat de spierpijn in zijn buik waar hij nu al een paar dagen last van heeft, hiermee te maken heeft. Hij heeft die spier verrekt tijdens het doen van een yogaoefening waarbij hij tot het uiterste ging om zich op te strekken.

‘Dat voelde op dat moment goed, hoor,’ zegt hij. ‘Ik voelde toen opeens dat ik verder kwam.’
‘Maar vaak zeg je juist het omgekeerde’, zeg ik, ‘dat je juist niet tot het uiterste moet gaan, niet over je grens heen.’
‘Je mag er ook wel eens overheen’, zegt hij. Maar dat heeft wel gevolgen. Dat zijn ook lessen, hè.’

Zo is de les van vandaag dat door de focus zo sterk te leggen op verder willen komen je voorbij gaat aan waar het werkelijk om gaat, net zoals hij de vraag bleef stellen ‘wie ben ik?’ en focuste op het resultaat. Wie is degene die verder wil komen, wie is degene die zoekt?

Die is het probleem en staat het werkelijk verder komen in de weg of misschien is er wel geen ‘verder komen’, in ieder geval zorgt ie nu voor spierpijn.

Het positieve willen behouden

Michael staat tegenwoordig elke ochtend een uur eerder op om te mediteren. Het werkt kennelijk verslavend want hij staat er vroeg voor op, zowel doordeweeks als in het weekend, hoe laat we ook naar bed gaan.

Twee weken geleden, op een zaterdagochtend, vertelde hij dat hij de eerste drie kwartier van zijn meditatie alleen maar bezig was geweest met het verhaal van de dag ervoor. We hadden die vrijdag de eerste traject-dag begeleid van een nieuwe groep voor het persoonlijke ontwikkeltraject Bewust Creëren. Het was een hele fijne dag geweest met een hoge intensiteit.

Michael was in een oude valkuil getrapt en had die positieve energie willen behouden en mee willen nemen naar de yogales van die ochtend, maar na drie kwartier besefte hij dat hij onmogelijk in het hier en nu aanwezig kon zijn als hij aan het oude bleef plakken. Het zorgde voor verkramping en strijd.

‘En’, zoals Michael zei; ‘als je dat eenmaal doorhebt, dan stop je ermee. Zo simpel is het. Het is alsof je wakker wordt en ziet wat er gebeurt en op het moment dat je het ziet, stopt het. Dat is geen verstandelijke beslissing, het is alsof je dan naar een ander niveau schakelt.’ Verkramping en strijd vielen daarbij direct weg.

Toch proberen we met ons verstand vaak om het positieve te verlengen of blijven we hangen in het negatieve verhaal van gisteren. Er is bewustzijn voor nodig om te zien dat dat gebeurt om weer tot jezelf te komen, om weer aanwezig te zijn en zo open te kunnen staan voor een nieuw moment.

Overigens was de yogales van die ochtend ongelofelijk intens, juist omdat hij het oude had losgelaten.

Het loslaten van het oude, aanwezig zijn in het hier nu en de toekomst open laten, staat ook centraal tijdens de Inspiratie 3-daagse ‘Leven vanuit Vrijheid’ op 11, 12 en 13 juli. Voor meer informatie bekijk de volgende link: https://www.thepresent.nu/inspiratie-3-daagse/

Laat je doelen ook weer los

Ik zat in de yogales van Michael en hij wees erop om elke oefening niet voluit te doen. Om met mildheid bij de oefening aanwezig te blijven en ook de ruimte er omheen te blijven waarnemen. Nu doet hij dat wel vaker, maar nu bleef hij het constant herhalen. Er ontstond een hele aangename flow, waarbij ik bijvoorbeeld mijn maagstreek opende, maar daarmee niet zo ver ging als gewoonlijk, zeg tot 70% in plaats van 100.

Daardoor kon ik ook mijn buik blijven waarnemen en besefte ik dat ik gewoonlijk zo de focus op het openen van die maagstreek heb, dat ik niet in de gaten heb dat ik mijn buik daarmee een beetje vastzet. Nu bleef alles ruim en open. Een heel helder en fijn gevoel gaf dat. ‘Zoet’ zo zou ik het later in het rondje aan het einde van de les omschrijven.

Aan het einde bleek dat iedereen het een bijzondere les had gevonden.

Deelnemer Marko omschreef het als: ‘met minder inspanning kom je verder’.

Ik vroeg wat hij daar precies mee bedoelde? Toen gaf hij het voorbeeld van de oefening waarbij je je handen tegen elkaar voor je borstkas houdt en ze dan boven je hoofd brengt.

Van die oefening maakt hij meestal een spelletje waarbij hij probeert om met zijn vingertoppen het plafond van de studio aan te tikken (hij is lang, het houten plafond is laag). Hij rekt zich dan helemaal uit en dan lukt het net. Dat geeft plezier, zo van; hé het is weer gelukt!

Maar nu deed hij dat bewust niet, hij kwam bij lange na niet tot aan het plafond en merkte toen dat hij met zijn gedachten en energie voorbij het plafond de lucht inschoot! Het was een hele ruimtelijke ervaring geweest. Daarna voelde het alsof hij meer ruimte innam.

Het plafond was altijd zijn begrenzing geweest, maar met minder inspanning kwam hij nu dus verder.

Ook de anderen hadden meer ruimte ervaren met minder inspanning. Toen Michael en ik na de les naar buiten liepen zei hij tegen mij: ‘dit gaat eigenlijk voor alles op; minder hard werken, minder een doel nastreven, geeft meer ruimte. ‘

Als je namelijk een doel nastreeft, zoals het plafond, dan is dat ook meteen je grens en daar kom je niet zomaar aan voorbij, want je focus is erop gericht. Op het moment dat je alleen de richting bepaald en daar naartoe beweegt kan het wel eens zijn dat je veel verder komt dan je vooraf had kunnen verzinnen.

Juist als je geen scherp doel nastreeft, kan je geest eraan voorbij komen!

Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij individuele coaching-trajecten en het persoonlijke ontwikkeltraject ‘Bewust creëren’. www.bewustcreeren.nu

De waan van de dag

Tijdens het wakker worden bedenk ik mij dat ik naar een boekpresentatie toe moet. Daar had ik tot voor kort veel zin in, het is tenslotte vaak een feestje zo’n presentatie van een nieuw boek en ik zal er best veel bekenden tegenkomen, goed voor mijn netwerk, maar nu heb ik er geen zin meer in, sterker nog, ik zie er als een berg tegenop.

Gisteren wilde de auto opeens niet meer starten, ik moest naar Amsterdam en ben met de fiets en de trein gegaan. Er was geen tijd om de ANWB te bellen en ‘s avonds was ik daar te moe voor. De auto is dus nog steeds stuk en mijn hoofd loopt over besef ik nu.

Baal ervan dat mijn lichaam dit aangeeft: het is teveel, stoppen NU. Hoezo schreeuw ik van binnen; zoveel doe ik nou toch ook weer niet?!

Hoezo schreeuw ik van binnen; zoveel doe ik nou toch ook weer niet?!

Bovendien, Michael doet minstens zoveel als ik, als het niet meer is en die heeft geen last van oververmoeidheid. Wat doe ik fout?! Om te beginnen het vergelijken, ik ben nou eenmaal Michael niet, zijn hoofd werkt anders. Regelmatig zegt hij tegen mij: ‘Ik zou helemaal gek worden van jouw hoofd. Jij ziet altijd overal dingen die nog moeten gebeuren, je gunt jezelf geen tijd om iets rustig af te maken en hopt van het één naar het ander. ‘

Ik ben inderdaad altijd bezig, vaak met 3 klusjes tegelijk en toch heb ik het gevoel tekort te schieten, niet voldoende te doen. Michael vraagt: ‘Oke, wat heb je de afgelopen dagen allemaal gedaan? Concreet, noem eens op.’ In eerste instantie weet ik nauwelijks iets op te noemen, maar langzaam herinner ik mij steeds meer. Het is een hele waslijst:

Bewust iets met mijn dochter doen die niet lekker in haar vel zit, sessies, werken aan de tekst van een nieuwe website, werken aan de tekst van een nieuwe scholingsmodule, de wc schoonmaken, appjes en mailtjes afhandelen, een telefoontje plegen waarin ik mij uitspreek over iets moeilijks, een healing ondergaan, boodschappen, in de tuin werken, yoga, online een yogabroek bestellen, bedenken naar wie ik allemaal nog een berichtje moet sturen als bedankje, steuntje in de rug, om iets mee af te spreken, of ter bevestiging. En o ja, met mijn moeder naar een toneelstuk geregisseerd door mijn neef en het bezoeken van een tentoonstelling.

Dit waren de afgelopen 5 dagen. Daar bovenop constant de druk dat ik eigenlijk, eigenlijk inhoudelijk bezig zou moeten zijn met de nieuwe ‘Bewust Creëren’ trajecten die binnenkort starten. Oké, ik doe wel veel, dat zie ik nu ook wel, maar het is niet bevredigend, voelt als een bodemloze put waarbij ik veel doe maar niets echt voor elkaar krijg. Ik ben er weer ingelopen, De Waan Van De Dag! Rennen van het één naar het ander, gestuurd worden door deadlines en lijstjes, niet stilstaan bij wat ik nou zelf werkelijk wil.

Opeens lijkt het mij een zeer vermoeiend en leeg leven.

Of nou ja, soms stond ik wel stil, maar heel ingekaderd. Zo van, dit uurtje is voor yoga of deze 1,5 uur ga ik in de tuin werken. Zo, nu heb ik mijzelf opgeladen, kan ik er weer tegenaan, maar het is te weinig!

Potverdorie! Ben er boos over dat die momenten tussendoor niet genoeg zijn. Stom! ‘Wat wil je dan? ‘ vraagt Michael? ‘Ik wil het allemaal kunnen doen zonder mij ‘overloaded’ te voelen’, zeg ik. Wil ik dat werkelijk? Opeens lijkt het mij een zeer vermoeiend en leeg leven.

Nee, natuurlijk wil ik dat niet! Wat ik werkelijk wil is doen waar ik echt van geniet , blij van wordt, zin in heb en wat me voldoening geeft. En dat heeft weinig, zeg maar niets, te maken met de hoeveelheid werk die ik verzet en nog minder met het voldoen aan verwachtingen van anderen.

‘Hoe zou het zijn’, zegt Michael, ‘als je voor vandaag die presentatie afzegt en de hele dag alleen bezig gaat met het inhoudelijk werken aan de ‘Bewust Creëren’ trajecten?’ Ik wordt er stil van. ‘Waar is de weerstand?’, vraagt hij pesterig. Die is er niet, de gedachte maakt me blij.

In plaats van onrustig en hectisch voelt het creatief!

Nu weet ik wat me te doen staat. Ik zeg de boekpresentatie af en opeens valt er een heerlijke lange dag open waarin ik op mijn manier bezig kan zijn met de inhoud van de aankomende trajecten.

Wat wil zeggen; ik omring mij met aantekeningen, teksten, boeken en bijlages en kijk dan is hier in, dan is daar. Rustig pianomuziekje op de achtergrond, laptop erbij (niet mijn mail openen!), uitzoeken hoe het met de tijden zit. Ik stuit op een oude training van mijzelf, grappig, een stukje daaruit zou voor het aankomende traject nog best interessant kunnen zijn en wat stond er nou ook alweer in dat boek? Om vervolgens een tijdje uit het raam te staren, verdwalend in het niets. En ik schrijf dit stukje. Heerlijk!

Ook in dit proces vliegt mijn hoofd alle kanten op, maar in plaats van onrustig en hectisch voelt het creatief! Ik krijg van dit inzicht tranen in mijn ogen. Zo kan ik mijn hoofd dus ook inzetten! Als ik maar goed luister naar wat ik werkelijk wil doen.

Petulia.

P.s. De ANWB kwam langs en het bleek een kleinigheidje. Roest op het contact van de startmotor. Hij draaide er even aan, vette het in en de auto startte probleemloos… ‘Fijne dag nog’, zei de ANWB mijnheer. Dat zou lukken.

Wil jij ook werken aan een bevredigend leven waarin je voluit kan stralen vanuit je Talent? Neem dan deel aan module 1 van het Bewust Creëren traject.

Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij individuele coachingstrajecten en het persoonlijke ontwikkeltraject ‘Bewust creëren’. www.bewustcreeren.nu

De beste willen zijn

Michael zei gisterenavond in bed tegen mij; ‘Het lukt me op dit moment niet om echt te genieten. Ik merk dat ik dat verlangen met eten probeer in te vullen, maar dat bevredigt slechts tijdelijk. Het lijkt een bodemloze put. ‘

Er zit wat spanning bij zijn maagstreek en als hij hierop focust, lijkt hij telkens in slaap te vallen. Een teken dat hij op de goede weg zit ;-). Plotseling schiet er angst door hem heen. Hij beseft; het gaat toch om angst. Bij het focussen op de angst valt hij alsnog in slaap.

De volgende dag komt hij na zijn Yoga les terug met een linkerkant die enigszins ‘vastzit’. Zowel in zijn schouder en nek, als zelfs onder zijn linkervoet voelt hij irritatie en spanning. Dit vindt hij vreemd, links is zijn creatieve kant en die is gewoonlijk juist soepel!

Bij focus op de klachten komen er onrustige, drukke beelden omhoog. Wat zeggen ‘drukke beelden’ hem? Het gaat om drukte in zijn hoofd. Nu sessies toenemen heeft hij de angst om niet alle verhalen van de mensen te kunnen onthouden. Moet hij ze dan toch gaan opschrijven? Maar dat is niets voor hem, hij vindt het juist fijn om ze los te laten en niet te onthouden.

Dan komt er nog iets omhoog: ‘Ik wil de beste zijn in betrokkenheid en iedereen kunnen begeleiden naar meer bewustzijn en lichtheid.’ Als dat niet direct lukt gaat hij langer door met een sessie, want hij wil de ander in ieder geval enigszins kunnen verlichten.

Zo komen we op een oude bekende valkuil van Michael; de beste willen zijn. Van vroeger uit was dit zijn manier om aandacht en waardering te krijgen van zijn ouders en de mensen om hem heen. Hij was altijd en overal bezig om te presteren en wàs ook in veel dingen goed.

Zijn grootste angst is om middelmatig te zijn. ‘Middelmatig zijn is saai’, zegt hij daarover. En; ‘Alles wat ik niet als beste doe is niet goed genoeg.’ Wat betekent ‘de beste zijn’ ? vraag ik. Hij komt erop dat het eigenlijk een subjectief waardeoordeel is waar mensen allemaal iets anders van vinden. ‘Zou ik ook gewoon iets mogen doen omdat ik het leuk vind om te doen?’, vraagt hij zichzelf af.

Hij focust op de overtuiging: ‘Ik moet in alles wat ik doe de beste zijn’. Het voelt benauwd en ingekaderd, het maakt zijn wereld klein. Hij beseft; ‘Ik moet juist zijweggetjes kunnen nemen, dingen doen waar ik misschien niet de beste in ben en ook nooit zal worden, maar die ik gewoon leuk vind om te doen! Het geeft me input, inspiratie en nieuwe inzichten. Ik heb dat ‘nieuwe’, dat op ontdekking gaan heel erg nodig, het maakt me blij! Of het nou gaat om een website bouwen, een vloertje leggen, schilderen of filmpjes bekijken, ik wil mijn horizon telkens blijven verbreden.’

‘De beste willen zijn’ staat nieuwe inzichten, maar bovenal kunnen genieten dus flink in de weg. ‘Ik moet gewoon kunnen aanrommelen’, zegt hij vervolgens. ‘Want daar geniet ik juist van! En in het onthouden van (cliënt) verhalen mag ik zelfs de slechtste zijn. Door er ‘slecht’ in te zijn zit ik er immers altijd als nieuw in en kan ik er telkens weer met een frisse blik naar kijken.’

Zijn hele linkerkant voelt nu rustiger, zachter en lichter. Kennelijk zat de overtuiging dat hij in alles de beste moet zijn, zijn onderzoekende, creatieve kant, flink in de weg.

Verlangen

Jarenlang, misschien wel heel mijn leven, was ik afgestemd op de donkere kant van het leven, op dat wat niet goed ging, op mijn angsten en negatieve overtuigingen. Op hier eigenlijk niet willen zijn..

Naast dat dit pijnlijk en frustrerend was, heeft het onderzoeken van mijn angsten mij enorm veel gebracht. Het gaf rust, inzicht en bracht veel mooie mensen op mijn pad. Mijn grote drijfveer daarin was ‘verlangen’.

Verlangen naar een lichter en vrolijker leven, want ik kon voelen dat ik zo ook kon zijn. Maar iedereen die tegen mij zei; ‘joh maak het niet zo zwaar, zie meer de lichte kant van het leven’, daar werd ik boos op, want dan leek het net of een deel van mij er niet mocht zijn. En misschien was het ook wel zo dat dat zware deel er niet mocht zijn. En niet alleen van anderen, maar ook niet van mijzelf. Maar het was er wel. En best vaak op de voorgrond ook. Ik voelde mij daar machteloos over. Anderen vonden mij ‘moeilijk’, zo ploeterde ik voort 😉

En nu sta ik hier, ben ik 51 jaar en vind ik het leuker dan ooit om hier te zijn. Er is een andere tijd aangebroken. Eentje waarbij het accent werkelijk verschoven is naar meer licht en plezier, simpelweg omdat het zich aandient. Het doet mij des te meer beseffen wat voor een eenzaam kind ik ben geweest, want veel in je hoofd zitten, veel nadenken, piekeren en paniek, sluit af. Terwijl in mijn lichaam aanwezig zijn met al mijn emoties, ook al mijn onvrede en pijn, verbindt. Ik kan die verbinding voelen. En het verbindt mij niet alleen met mijzelf, maar ook met anderen.

Mijn pad van onderzoek heeft mij veel bagage gegeven voor het begeleiden van mensen, wat ik nu zo graag doe. Ik begrijp hoe moeilijk het is om pijn en angst er werkelijk te laten zijn. Hoe frustrerend het is dat het niet weggaat!! Ook niet (of vooral niet) als je het probeert te onderdrukken en doet alsof er niks aan de hand is. Ik had misschien nog het geluk dat ik een vrij extravert karakter heb en niet goed was in het aanpassen van mijzelf of het onderdrukken van mijn gevoel.

Ik zie helderder dan ooit hoe sterk je lichaam een afspiegeling is van je geest. Wat niet wil zeggen dat je iets kan doen aan mentale of lichamelijke klachten, veel speelt zich af in het onderbewuste. Het vraagt lef en moed om daar naartoe te bewegen in plaats van er vandaan te gaan.

Door je angst en pijn te belichten kan een klacht sterk verminderen of zelfs wegvallen Zoals met veel van mijn angsten is gebeurd, maar ook met mijn zware vorm van astma waar ik dagelijks medicatie voor nodig had. Ik ben ondertussen al vijf jaar medicatie vrij 🙂

Verlangen kan zijn als een groot oplaaiend vuur, maar net zo goed als een klein gloeiend kooltje. Het komt vanuit de plek waar je helemaal ‘heel’ bent. Ergens diep in jou is er een besef van die heelheid. Daar weet je dat er niets ‘stuk’ is in je lichaam of ‘mis’ is met je geest. Dat je helemaal goed bent zoals je bent. Ergens weet je dat dit zo is, maar je komt er niet altijd bij en soms ben je er (voor lange tijd) ver van verwijderd.

Samen met mijn partner Michael Hulst begeleid ik op dinsdag 20, woensdag 21 en donderdag 22 juli de Inspiratie driedaagse over Verlangen. Wat is het dat jij verlangt? We gaan de onzichtbare muren die je onbewust in je leven hebt opgebouwd bekijken en waar mogelijk, afbreken. Geen enkele muur is namelijk bestand tegen het licht van je bewustzijn. Klik hier voor meer informatie.

Dingen moeten af

Vanochtend werd ik wakker met een nasty, stekende spierpijn in mijn linkerschouder. Ik had er slecht door geslapen en voelde mij geïrriteerd. Gisteren had ik voor het eerst sinds weken weer yoga gedaan. Volgens Michael zaten er veel schouder oefeningen in. Iets te fanatiek aan de slag gegaan kennelijk…

Ik weet ondertussen dat vechten tegen de pijn niet helpt. Sterker nog, het werkt averechts; de pijn verhard erdoor en boosheid neemt toe. Dus ging ik maar weer proberen om op de pijn te focussen en de pijn er ‘te laten zijn.’

Dit is altijd weer een hobbel, want natuurlijk is mijn natuurlijke reactie om van de pijn vandaan te gaan. Er naartoe bewegen moet ik dus heel bewust doen.

Michael hielp daarbij. Hij vroeg mij om ruimte om de pijn heen te creëren. Toen dit eenmaal lukte vroeg hij of de pijn deze ruimte in mocht nemen? Uiteindelijk mocht dat en stopte ik met vechten. Mijn irritatie verdween onmiddellijk en de pijn verzachte iets.

Nu kwam onherroepelijk de volgende vraag:

wat had deze pijn mij te vertellen?

Ik zag de kleur geel. Wat had deze kleur mij te vertellen? Ik moest denken aan vrolijkheid en aan de zon; warm en krachtig.

Waarom kwam dit bij mij op?

Ik besefte dat het over werk ging. Na twee heerlijke weken op Texel was ik afgelopen maandag weer begonnen en was daarbij eigenlijk direct in een oude valkuil gestapt. Er moest van alles af, een hele lijst, en het moest 100% goed af.

Ik nam mij voor de honderdduizendste keer voor om het niet zo perfect te doen en zat vervolgens toch weer veel te lang aan een tekst te werken. De luchtigheid verdween eruit, het werd enigszins ploeteren (het kan nog erger…) en dat terwijl ik mij had voorgenomen om lekker langzaam op te starten en ook nog wat klusjes in en om huis te doen…

Nu lag ik dus drie dagen na mijn vakantie oververmoeid in bed met stekende spierpijn in mijn linkerschouder. Zo moest het dus niet.

‘Dingen moeten af’, voelde als een overtuiging die helemaal waar was. Die tekst moest immers echt af. Toen ik deze omdraaide in ‘Dingen moeten niet af’ en aan mijzelf vroeg waarom dit waar kon zijn voelde ik ruimte en lichtheid ontstaan.

Ik kwam er nog niet helemaal bij en er dook een nieuwe overtuiging op: ‘Om iets af te krijgen moet ik er hard voor werken.’ ‘Hard werken’ betekent voor mij: lang achter de computer zitten en zo min mogelijk pauzes nemen om uiteindelijk wazig naar het scherm te zitten staren, omdat ik niet meer voel of het nou goed is of niet… Ik besefte dat ik er kortom heeeeel langzaam van wordt.

Die overtuiging klopt dus niet; met hard werken krijg ik niet iets sneller af… Ik draaide hem om in; ‘Om iets af te krijgen moet ik zacht werken.’

Wat betekent ‘zacht’ werken voor mij? Het roept iets op van liefdevol, licht en ruim, zodat ik afgestemd kan blijven op mijzelf. Ik ben dan niet bezig met dat het ‘af’ moet, ik ben lekker aan het werk en op een gegeven moment is het dan af.

‘Dingen moeten niet af’, is dus ook waar. Dingen komen vanzelf af als ik lekker bezig ben.

Zo behaal ik met minder inspanning een beter resultaat.

Tjonge jonge, als die manier van werken dan zoveel fijner is en een beter resultaat geeft; waarom doe ik het dan niet altijd zo?!

Omdat er achter dat harde werken een heel rijtje ‘niet goed genoeg’ en ‘niets waard zijn’ zit. Toen ik weer eens op de bodem van deze put was aanbeland en met mijn gevoel bij het ‘niets waard zijn’ kon blijven, toen pas werd het echt rustiger. Alle stress vloeide uit mij weg.

Plotseling zag ik duidelijk voor mij hoe ik het moest aanpakken met die tekst. De beslissing die ik erover maakte voelde helder en rustig.

Op zich is het winst dat mijn lichaam mijn harde manier van werken niet lang trekt. Na drie dagen zat ik er immers al doorheen. Terwijl ik dit harde werken vroeger maandenlang kon volhouden, maar kennelijk ben ik gevoeliger geworden en word ik door mijn lichaam eerder teruggefloten.

Al wat ik hoef te doen is dus luisteren naar mijn lichaam en zachtheid toelaten.

Licht en gemakkelijk

Een poosje geleden heb ik gewerkt aan een nieuwe website voor het presenteren van mijn schilderijen. Dat ging niet gemakkelijk. Hieronder het relaas van de totstandkoming:

Gisteren ben ik begonnen met het bouwen van een nieuwe website voor het presenteren van mijn schilderijen. Ik weet dat het bouwen van een website frustrerend kan zijn (zacht uitgedrukt…) en daarom probeer ik zoveel mogelijk ‘in de stroom’ te blijven. Oftewel; als iets niet lukt en neigt naar ploeteren, beweeg ik mee met wat wel mogelijk is. Dit om het proces licht en gemakkelijk te houden.

Telkens stuit ik op nieuwe problemen en telkens beweeg ik daarin mee. Ik ben verrast over nieuwe mogelijkheden en soms loop ik weer helemaal vast. Hortend en stotend werk ik zo verder.

Ondertussen is het al laat op de avond en ben ik al aardig opgeschoten als plotseling het gehele programma t-o-t-a-a-l-v-a-s-t-l-o-o-p-t. Elke poging van mijn kant om het nieuw leven in te blazen, mislukt. Nu vind ik het wel genoeg geweest: ‘ik ben toch steeds met de stroom meegegaan?! Waarom lukt het dan nu niet meer? Het moet een keer ophouden!’

Veel te laat ga ik uiteindelijk naar bed en wordt de volgende ochtend nerveus en met een lichte druk op mijn borstkas wakker. Nader onderzoek brengt mij bij de overtuiging: ‘als ik de stroom volg zal het gemakkelijk gaan’. Deze overtuiging zorgt ervoor dat mijn ego zich kan neerleggen bij het ‘inspannende meebewegen’ maar verwacht daarvan wel resultaat: het moet gemakkelijk gaan! Er zit kennelijk een grens aan wat mijn ego trekt wat betreft ‘meebewegen zonder resultaat’.

Toen viel het besef binnen; alles wat licht en gemakkelijk gaat is fijn en prettig, maar zorgt vaak niet voor meer inzicht. De uitdagingen, hoe vervelend en frustrerend ook, zijn juist de stukjes die mij doen stilstaan. Daardoor besef ik nu bijvoorbeeld dat er toch nog een ego-draakje verstopt zit onder mijn optimistische meebewegen. Het stilstaan zorgt ervoor dat ik weer verbinding maak met mijzelf en zie dat de overtuiging niet waar is.

‘Het volgen van de stroom’ betekent niet dat het altijd gemakkelijk en plezierig gaat; integendeel, ‘de stroom’ is niet gericht is op persoonlijk gewin of tastbaar resultaat. Het gaat om meebewegen. Keer op keer op keer. Als het je daarbij lukt om je te blijven verbinden met elke vorm van weerstand die je op je pad tegenkomt, dan ontstaat er inzicht en daarmee werkelijk meer lichtheid.

Ondertussen is de website af, maar heb ik nieuwe inspiratie opgedaan en wil ik hem weer helemaal veranderen 😉 De versie van dit moment is hier te bekijken: www.michaelhulst-art.com

Uit naam van Michael Hulst of vanuit zichzelf schrijft Petulia van Tiggelen deze blog. Samen met Michael begeleidt zij het persoonlijke ontwikkeltraject ‘Bewust creëren’. www.bewustcreeren.info

Je hoeft geen grenzen te stellen!

Afgelopen traject-dag van ‘Bewust creëren’ zei een deelneemster: ‘het lukt mij niet goed om mijn grenzen aan te geven. Ik vertoon uitstel gedrag en ga het gesprek hierover niet aan. Ik ben bang voor een conflict en heb daar geen zin in.’

We vroegen haar waarom het nodig was om grenzen te stellen? Ze zei dat het voor haar nodig was omdat anderen daar anders nogal makkelijk overheen gaan. Er bleef dan geen ruimte voor haarzelf over.

Wat ze dus eigenlijk wilde was ruimte innemen voor zichzelf.

We vroegen haar hoe het zou voelen als ze zou focussen op het innemen van haar eigen ruimte in plaats van het stellen van grenzen? Dit gaf direct een heel ander gevoel.

De focus op het innemen van haar eigen ruimte zorgde voor een open gevoel. Ze voelde zich er krachtig en groter door, meer in verbinding. De focus op het stellen van grenzen sloot haar juist af, gaf haar een klein en benauwd gevoel.

Met het stellen van grenzen, begrens je dan ook niet de ander maar jezelf. Die ander gaat linksom of rechtsom toch wel door. Terwijl het innemen van je eigen ruimte mentaal een heel ander effect heeft; het is een stap naar voren waarbij je je verbind met alles wat er is en je laat zien wie je bent en wat je wil.

Het innemen van je eigen ruimte is daarmee enger dan het begrenzen van je ruimte maar ook oneindig veel vrijer en lichter en leuker!

Binnen de modules van Bewust Creëren ga je aan de slag met het innemen van je eigen ruimte. Je gaat je unieke ‘Talent’ ontdekken en onderzoeken wat jouw tegenhoudt om te leven vanuit je volle potentieel. We willen je daarbij uitnodigen om jezelf vrij te maken van oude vormen en patronen.

Met Talent bedoelen we iets anders dan gewoonlijk bedoeld wordt. Het gaat niet om goed kunnen voetballen of pianospelen, iedereen wordt geboren met een uniek Talent. Het is wat jou van nature gemakkelijk afgaat en je zo vanzelfsprekend doet dat je vaak niet in de gaten hebt dat het een Talent is!

Start module 1 vrijdag 1 november: ‘Leven en werken vanuit je Talent.’
Ontdekken van je unieke Talent. Jezelf vrij maken van oude vormen en patronen. Overtuigingen onderzoek waarbij het lichaam de ingang is.

Start module 2 vrijdag 8 november: ‘Het Talentproject.’
Verdieping en verankering van het reeds geleerde. Meer zichtbaarheid van jouw unieke eigenheid door het uitvoeren van een Talentproject.

Zie voor meer informatie www.bewustcreeren.info

Voor een vrijblijvend intake gesprek bel gerust met de trajectbegeleiders van Bewust creëren: Michael Hulst of Petulia van Tiggelen. Michael: 06-33788976 Petulia: 06-23464522

CONTACT