Het is zondagochtend en we zijn in ons huisje in Ermelo. Michael komt terug in bed nadat hij vroeg in de ochtend heeft gemediteerd. ‘Lekker warm ben je’ zegt hij terwijl hij tegen me aankruipt en ik vind hem lekker koud want ik heb het inderdaad erg warm, sinds de overgang is dat wel vaker zo 😉
Zoals gewoonlijk vraag ik waar zijn meditatie over ging? ‘Het was interessant’, zegt hij, ‘vaak heb ik de vraag gesteld; wie ben ik? En eigenlijk kwam daar nooit echt wat uit.
Natuurlijk, er kwamen verhalen langs en gevoelens en soms sensaties en dan zag ik dat ik dat allemaal niet was. Maar als al die dingen steeds meer wegvallen, dan verwacht je wel wat meer vuurwerk. Of in ieder geval verwacht je een bepaald lekker licht gevoel of dat er iets speciaals gebeurt en als dat dan niet komt dan is dat best frustrerend.
Het voelt nutteloos, zo van, waar doe ik het voor? Er komt toch nooit wat uit. En toen stopte ik met het stellen van die vraag en daarmee liet ik het zoeken naar een antwoord los.
Toen kwam de vraag omhoog; wie is het eigenlijk die hier zo hard aan het zoeken is? En ik besefte dat dat nog een deel van het ‘ik’ is. Een deel dat verlichting wil, sensatie, rust en kalmte, leuke dingen wil meemaken. En door zo hard te zoeken, wordt juist dat stukje overgeslagen, het stukje dat zoekt!
Dus toen richtte ik me op datgene dat zoekt.
‘En wat kwam daar uit?’, vraag ik.
‘Niks’, zegt Michael. ‘Alleen een intense waarneming en een besef dat we allemaal op onze eigen manier met ‘verlichting’ bezig zijn.’
Dat doen we via eten of drank, of drugs, of met sporten of werken of door proberen van waarde te zijn. We proberen allemaal om het lichter of leuker of fijner te hebben ook al is het maar van korte duur.
En mensen die spiritueel bezig zijn, zijn ook op zoek. Naar iets moois, iets bijzonders, een mystieke ervaring, voldoening. Maar ik besef nu; het is allemaal bull-shit. Omdat degene die zoekt het probleem is!
Zo kan er nooit echt iets gevonden worden, want degene die zoekt gaat het nooit vinden. Degene die zoekt creëert alleen maar ellende, want die gaat dat doen ten koste van een ander of van zichzelf.
Daarna komen we erachter dat de spierpijn in zijn buik waar hij nu al een paar dagen last van heeft, hiermee te maken heeft. Hij heeft die spier verrekt tijdens het doen van een yogaoefening waarbij hij tot het uiterste ging om zich op te strekken.
‘Dat voelde op dat moment goed, hoor,’ zegt hij. ‘Ik voelde toen opeens dat ik verder kwam.’
‘Maar vaak zeg je juist het omgekeerde’, zeg ik, ‘dat je juist niet tot het uiterste moet gaan, niet over je grens heen.’
‘Je mag er ook wel eens overheen’, zegt hij. Maar dat heeft wel gevolgen. Dat zijn ook lessen, hè.’
Zo is de les van vandaag dat door de focus zo sterk te leggen op verder willen komen je voorbij gaat aan waar het werkelijk om gaat, net zoals hij de vraag bleef stellen ‘wie ben ik?’ en focuste op het resultaat. Wie is degene die verder wil komen, wie is degene die zoekt?
Die is het probleem en staat het werkelijk verder komen in de weg of misschien is er wel geen ‘verder komen’, in ieder geval zorgt ie nu voor spierpijn.
Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij mensen met onbegrepen chronische pijnklachten, zingevingsvraagstukken en relatietherapie. Daarnaast organiseren zij groepstrajecten die gericht zijn op persoonlijke ontwikkeling. Voor meer informatie zie de website The Present.nu