Laat in de avond kom ik met mijn dochter teruggereden vanuit Frankrijk. We zijn 7 dagen op een theatercamping geweest en 3 dagen in Parijs. Eenmaal thuis zit ik nog vol adrenaline, ik heb Michael 10 dagen niet gezien en wil hem een heleboel vertellen. Het is half vier voordat we slapen.
De volgende dag ben ik wazig van vermoeidheid. Logisch denk ik. De vakantie was intensief en grote afstanden rijden in mijn eentje bevalt me steeds minder. Het opruimen van de kampeerspullen komt me voor als een mega klus, ik doe het heel langzaam in etappes. Avonds lig ik al om 8 uur op de bank te slapen.
Ook de dag erop ben ik nog erg moe, ik kom maar niet op gang. Voel me leeggetrokken.
In alles merk ik dat Michael wel goed in zijn energie zit. Hij is in Engeland naar zijn dochter en kleinkinderen geweest en is een paar dagen voor ons thuisgekomen. Hij heeft 3 volle zakken met oude kleren weggebracht, de heg gesnoeid, 6 nieuwe schilderijen geschilderd en de koelkast gevuld met wat hij lekker vindt (veel groente en fruit). Het huis is schoon en opgeruimd.
We willen vertrekken naar ons huisje in Ermelo, maar ik blijf extreem moe. Het lukt me nauwelijks om me tas in te pakken. Michael begint zich te irriteren aan mijn wazigheid. Ik word er huilerig van.
Tijd om te onderzoeken wat er precies aan de hand is. We gaan er samen voor zitten.
‘Hoe was het in Parijs?’, vraagt Michael. Het was goed en leuk, hoewel ook heel vermoeiend. Ik had tot het uiterste gebruik willen maken van de tijd die we hadden en was de laatste dag pas laat in de middag uit Parijs weggereden. ‘Wat deden jullie die laatste dag?’ vraagt hij.
We waren gaan winkelen. Iets waar ik absoluut geen zin in had maar wat ik wel aan mijn 16 jarige dochter beloofd had. We gingen steppend naar een grote winkelstraat. Dat steppen was veel leuker dan ik verwacht had, maar zodra ik die winkelketens zag werd ik weer chagrijnig.
Mijn dochter zag een winkel waar ze heel graag naartoe wilde. Oké, vooruit dan, we zouden naar die ene grote winkel gaan en daarna naar een winkelgebied met kleine, knusse straatjes. Dat had ik uitgezocht. ‘Het was dus een soort van handje klap’, zei Michael. ‘Ik ga mee naar jouw winkel als jij daarna meegaat naar mijn winkeltjes.’ ‘Precies’, zei ik, dat was het.
En ondanks deze deal werd ik alsmaar bozer. Ik begon te foeteren tegen mijn dochter over hoe stom ik zo’n grote winkelstraat wel niet vond. Dat wist zij natuurlijk allang, en ze probeerde het optimistisch te houden.
Waarom lukte het me niet om me te voegen?, vroeg ik me af. Waarom kon ik haar dat winkelen in die grote winkelstraat nou niet gunnen? Ik voel me verdrietig worden. We hadden daarvoor toch ook al 2 dagen gedaan wat ik wilde?
Oooo wat erg! Ik voel me slachtoffer worden van mezelf. Het lukte me dus niet om me aan te passen, zelfs niet voor even! Verstandelijk zou ik het willen, dat ik uit liefde voor mijn dochter me een paar uur kon aanpassen, maar dat lukte me dus echt niet!
‘Nee dat lukt jou dus niet, hoe voelt dat?’, vraagt Michael. Het voelt heel verdrietig en alleen, heel erg alleen. Ik voel me in het donker ronddwalen. Ik zou het zo graag willen; me kunnen voegen naar een ander .‘Maar niet echt’, zegt Michael. Nou kennelijk niet echt, maar zo voelt het niet. Het voelt onmachtig.
Ik besef dat ik mijn dochter ook nog een schuldgevoel bezorgde, want zij merkte heel goed dat ik iets deed wat ik niet echt wilde doen en zij ging erg haar best doen om het leuk te houden. En na die grote winkel zijn we heus nog wel op zoek gegaan naar die leuke, knusse winkelstraatjes van mij, maar we konden ze in eerste instantie niet vinden en toen we ze uiteindelijk wel vonden waren we allebei doodmoe. En toen moest ik nog terugrijden..
Ik moet zoiets dus niet meer doen, besluit ik. Ik moet me niet aanpassen aan het plan van een ander, hoezeer ik het iemand ook zou gunnen. Ik word er een chagrijnig en vervelend mens van en put mezelf èn de ander uit.
‘Je hebt vanuit je verstand geprobeerd om zowel haar ding te doen als het jouwe en bij beide was je niet echt aanwezig. Je hebt geen duidelijke keus gemaakt en het heeft je totaal uit balans getrokken’, zegt Michael. ‘Klopt’, zeg ik; ‘ik heb beide half gedaan en ben erop leeggelopen.’
Nu ik dit allemaal zo helder overzie, word ik rustiger en direct ook minder moe. ‘Het gaat dus om het maken van de juiste keus, maar van waaruit maak je die keus? Michael zegt; ‘Als je die keus zou maken vanuit je hart. Als je jezelf vanuit je hart had afgevraagd; Moet ik in deze grote winkelstraat zijn? Wat was dan je antwoord geweest?’
Ik ga naar mijn hartgebied waar ik nu gemakkelijk bij kan komen en het gekke is dat ik kan voelen dat het antwoord ‘ja’ geweest zou zijn. En ik weet ook meteen waarom. Niet omdat ik winkelen zo leuk vind, want dat vind ik niet, maar voor mijn dochter. Ik zou haar de ervaring willen geven dat ik haar ‘wil’ zou volgen.
Net als met die stepjes eigenlijk, daar ging ik ook niet in mee omdat ik zo graag wilde steppen, maar omdat zij het zo graag wilde. Haar ‘wil’ wordt niet zo snel gehoord, niet door mij en niet door anderen.
En met deze ‘ja’ vanuit mijn hart zou ik heel anders in die winkelstraat gestaan hebben. Ik zou het een interessant experiment gevonden hebben om haar te volgen en zelf 0 regie te nemen. Kijken wat er dan zou gebeuren, of er iets zou gebeuren.
Ik zou daar vanuit een totaal ander, veel breder perspectief aanwezig zijn geweest. Maar daarvoor had ik wel de letterlijke situatie, die van het winkelen, moeten ontstijgen. En hoe ontstijg je die? In ieder geval niet door een verstandelijke deal te maken in de trend van; als ik meega met jouw zin, doen we daarna mijn zin.
Die deal, waarvan ik dacht dat ik die vanuit liefde voor mijn dochter maakte, ging helemaal niet over liefde, maar over een ego wat graag aardig gevonden wilde worden en in ruil voor die aardigheid ook nog zijn eigen zin wilde krijgen.
Wat wel had geholpen was als ik bij mijn boosheid stil was blijven staan. En dat ik de boosheid in mijn lichaam had waargenomen, net zolang totdat het rustiger in mij was geworden. Pas dan had ik de mogelijkheid gehad om mijn hart te bereiken en een andere keus te maken.
Wil jij ook leren hoe je gemakkelijker je hart kan bereiken om zo werkelijk vrije keuzes te maken? Start met het opleidingstraject; Bewust Creëren. Een persoonlijk ontwikkeltraject waarin je je losmaakt van oude patronen, vastgezette overtuigingen en onbewuste emoties. Bewandel je pad met meer bewustzijn, helderheid en eigen regie.
Module 1 start vrijdag 20 oktober 2023. Bel of mail ons gerust voor meer informatie.
Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij mensen met onbegrepen chronische pijnklachten, zingevingsvraagstukken en relatietherapie. Daarnaast organiseren zij groepstrajecten die gericht zijn op persoonlijke ontwikkeling. Voor meer informatie zie de website The Present.nu