Michael kwam thuis met de mededeling; ‘het was zo’n dag’. En daarmee bedoelde hij een dag waarop van alles misging.

Het was al begonnen bij de yogales van die ochtend, daar was iets niet helemaal lekker verlopen. Daarna was er een onverwacht gesprekje geweest over iets wat ik gedaan had en waar iemand niet blij mee was geweest.

Michael wist hier niks vanaf, maar had toch het gevoel mij te moeten verdedigen, te ‘redden’ zogezegd. Dat was niet nodig geweest, dat besefte hij later ook wel, maar het was zijn eerste reactie geweest.

Nog voordat dat gesprek goed en wel was afgerond stond er alweer iemand voor de deur voor een consult. Gelukkig lukte het hem om om te schakelen. Daarna nog een cliëntgesprek en toen een half uur pauze voor de volgende yogales.

Hij ging naar het toilet, deed gedachteloos de deur op slot en vervolgens viel een deel van het slot eruit…

Daar zat hij dan, opgesloten in de piepkleine ruimte van het composttoilet. Het was er snikheet en de eerstvolgende mensen zouden er dus pas over een half uur zijn. Die zou hij dan vanuit het toilet moeten roepen…

Paniek overviel hem. Hij begon met zijn schouder tegen de stevige houten deur aan te beuken, maar de deur hield het prima. Hij kon natuurlijk ook geen aanloop nemen, daarvoor was de ruimte te klein.

Hij stopte pas toen zijn schouder en ribben wel erg gevoelig werden. Toen zag hij dat het asje van het slot, ietsje naar voren was gekomen. Hij begon zachtjes tegen de deur te tikken, waardoor wonderbaarlijk genoeg het asje weer op zijn plek viel. Zo kon het slot er weer in en de deur open.

De yogales die erop volgde was vooral een pijnlijke. Bij thuiskomst is zijn arm gezwollen en doet zijn linkerflank al pijn als ik hem zachtjes aanraak. Zijn ribben lijken gekneusd.

Het was dus zo’n dag…

De volgende dag heeft hij een consultgesprek met een man die veel moeite heeft met zich kwetsbaar opstellen. Hij mag niet hulpeloos zijn van zichzelf. Hulpeloosheid is zwak. Michael vertelt hem over zijn vastzitten in het toilet en dat hij zich daar ook hulpeloos bij had gevoeld en dat dat van hem ook niet had gemogen.

Dat beseft hij eigenlijk nu pas echt goed.

Wow, dat werpt voor Michael een heel nieuw licht op het toiletincident. De volgende dag gaat hij tijdens zijn ochtend meditatie het gevoel van onmacht, wat het vastzitten had opgeroepen, verder doorvoelen. En hij ziet dat het vermijden van onmacht veel vaker in zijn leven voorkomt.

Zo is hij bijvoorbeeld op een vliegveld graag ruim op tijd om de onmachtige situatie van het missen van een vlucht te voorkomen. Hij wil geen risico’s nemen.

Ook met hulp vragen heeft hij moeite, want hij wil zich niet hulpeloos voelen. Zo ploetert hij zich door het zelf bouwen van websites heen zonder hulp te vragen. Zich telkens boos makend als iets niet lukt en net zolang doorgaand totdat het wel lukt.

Dit doorzettingsvermogen wordt door mensen als goed en knap gezien en dat is het ook wel, ware het niet dat het in werkelijkheid gaat om niet kwetsbaar mogen zijn. Net als de man van dat consultgesprek moet hij altijd sterk zijn.

In de weken erna ziet hij nog veel vaker waar hij allemaal ‘sterk’ in moet zijn. Het is verbijsterend vaak.

Altijd ‘sterk’ moeten zijn, zo weet hij, gaat over de angst om ‘zwak’ te zijn. En met de pijn in zijn ribben ter herinnering gaat hij gevoelens van onmacht verder toelaten.

Het stilstaan bij onmacht en het doorvoelen ervan, zorgt ervoor dat hij zich steeds kwetsbaarder mag opstellen. Mensen mogen hem ook niet aardig vinden, hij hoeft niemand ‘te redden’ en er hoeft niets opgelost te worden.

Zo laat hij zijn angst voor zwak zijn los, gaat zijn hart meer open, wordt hij zachter en…. wint aan kracht. En daarmee werd de dag waarop van alles mis ging een hele waardevolle dag.

Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met Michael Hulst begeleidt zij mensen met onbegrepen (pijn)klachten en zingevingsvraagstukken. Daarnaast organiseren zij groepstrajecten die gericht zijn op persoonlijke ontwikkeling. Voor meer informatie zie de website The Present.nu