Toen het einde van een heerlijke vakantie in Frankrijk naderde voelde ik een lichte tegenzin om weer terug naar huis te gaan. De gedachte benauwde mij en ik voelde een lichte druk op mijn borst.

Zodra het gevoel er volledig mocht zijn ontstond er ruimte omheen. Ik kon de druk op mijn borstbeen nog wel waarnemen, maar het nam niet meer mijn gehele aandacht in beslag.

Nu kon ik voelen waar de tegenzin vandaan kwam; Ik wilde niet terug naar mijn yogalessen. Hier in Frankrijk waren we steeds nieuwe plekken aan het ontdekken en terug naar “hetzelfde”, dezelfde plek en hetzelfde werk, leek mij saai.

Nou is saaiheid zo’n beetje het ergste wat mij kan overkomen en dus een grote “draak” van mij. De overtuiging die er achter bleek te zitten was: “Mijn toekomst is saai”

Ik liet deze overtuiging ten volle tot mij doordringen en voelde mij er lood en lood zwaar van worden. Alsof ik samensmolt met de aarde, volkomen inert. Ik werd er ook verdrietig van; een toekomst die saai is, dat is niet fijn!

Uiteindelijk heb ik de overtuiging omgekeerd in het tegenovergestelde; “Mijn toekomst is opwindend.” En ik wist meteen waarom deze omgekeerde gedachte waar was.

Ik had mijn verleden geprojecteerd op de toekomst. Dus de yogalessen die ik voor de vakantie gaf werden geprojecteerd op de yogalessen die ik na de vakantie zou gaan geven.

Toen kon ik voelen dat als ik mij in het moment kan overgeven aan, laat ik het maar ‘mijn hart’ noemen, geen enkele les hetzelfde is. Ik weet dan werkelijk niet wat er gaat gebeuren. Mijn verstand verliest controle en de toekomst ligt volledig open! Elke stap wordt een verrassing. Wat natuurlijk erg opwindend is.

De toekomst vraagt dus om loslaten en overgave.

Theoretisch wist ik dat wel, maar nu kon ik het ook echt ervaren. Het gaf direct lucht en lichtheid.

Er was nog een omkering: “Mijn verleden is saai” En dat is waar, want het verleden is al voorbij.

Projectie van het verleden op de toekomst gebeurt vaak als zich een situatie voordoet die erg lijkt op die uit het verleden. Ons verstand sluit daarmee elke verrassing uit en dat is wel zo veilig… 

Wat ik ook merkte is dat ik het subtiele gevoel van de druk op mijn borst en de lichte tegenzin gemakkelijk met mijn verstand had kunnen ‘overschreeuwen.’ Ik had kunnen denken; ‘Ach als ik eenmaal thuis ben, vind ik het vast weer leuk om les te geven. Het valt vast allemaal wel mee.’ Of ik had afleiding kunnen zoeken door veel dingen te gaan doen.

Dit zit namelijk in mijn aard, ik ben een optimist die de toekomst graag rooskleurig voor zich ziet, dus dit had gemakkelijk kunnen gebeuren (en is ook vaak gebeurd). Maar ik liet mijn ‘optimistisch denken’ nu heel bewust niet toe en en gaf ruimte aan het gevoel van ‘tegenzin’. Die vond ik interessanter, want die brengt meer inzicht .

Vervolgens heb ik nog een laatste stap gemaakt. Ik visualiseerde de zwaarte van de overtuiging; “Mijn toekomst is saai”, in mijn handen.

Mijn handen voelden alsof ik de gehele aardbol in mijn handen had, zo zwaar.

Deze aardbol bracht ik bij mijn hartgebied naar binnen en toen gebeurde er iets bijzonders; ik begon met deze ‘aardbol’ te spelen. Hier een paar boompjes, daar een paar huisjes, hier een rivier…

Ik begon kortom bewust te creëren.

Met het wegduwen, of het “overschreeuwen” van mijn overtuiging blokkeerde ik dus mijn eigen stroom van creëren.

De weerstand om terug te gaan was volledig verdwenen. En met veel plezier geef ik nu weer yogales.