Afgelopen dinsdag was een rare dag. Zo’n dag die geheel anders loopt dan je verwacht.

Petulia had lang gewerkt aan een verhalenbundel die ze afgelopen dinsdag tijdens een SOLK (somatisch onbegrepen lichamelijke klachten) congres in Apeldoorn zou presenteren. Een bundel met 15 openhartige verhalen van mensen met onbegrepen fysieke klachten. Daarnaast zou ze samen met voormalig neuroloog en SOLK deskundige Marten Klaver een workshop geven. Ik zou meegaan ter begeleiding.

Bundel en workshop waren erop gericht om de boodschap in het licht te zetten dat lichamelijke klachten kunnen wegvallen door het onderzoeken van onbewuste emoties en overtuigingen.

S ’ochtends om half negen werd Petulia gebeld; er was een spreker in het plenaire hoofdprogramma uitgevallen. Of zij als ervaringsdeskundige daar haar persoonlijke verhaal over het wegvallen van haar astma zou kunnen vertellen? Dat zou dan zijn in de grote zaal voor 250 mensen. Dat was slikken. Zelf zei ze daarover: ‘Ik vond het eng maar voelde ook direct, yes dit ga ik doen!’ Toch een soort van cadeautje dat in haar schoot werd geworpen.

De ochtend werd nog iets spannender toen ze een half uur later weer werd gebeld; er was ook een workshopleider uitgevallen, zou dat misschien iets voor Michael zijn? Ok, nu werd het allemaal wel heel erg anders…

Het ging om de workshop van een bedrijfsarts met de titel: ‘Met emoties aan het werk’. Dat klonk op zich goed. Op dit soort van momenten stem ik altijd af op mijn hartgebied. Op de vraag aan mijn hartgebied of dit was wat ik moest gaan doen kwam tot mijn eigen verbazing een ‘nee’ omhoog. Ik begreep er niets van! Toch gaf ik dit aan Petulia door.

Vervolgens belde de mevrouw van de organisatie mij zelf op. Ze was erg aardig, zat erg omhoog en stelde voor om samen met mij de workshop te begeleiden. Of ik het dan wel zou willen doen? Ik stemde opnieuw af op mijn hart, voelde twijfel en ging overstag. Met Petulia had ik het erover wat ik nou zou gaan doen in die workshop? Ik besloot dat ik de mensen in ieder geval naar het hun ‘gevoel’ wilde brengen.

Die middag in Apeldoorn vertelde Petulia in de grote zaal haar verhaal over het wegvallen van haar astma en het ging fantastisch. Het publiek zat muisstil naar haar te luisteren. Als een volleerd verhalenverteller nam ze ze mee in haar ziekte-geschiedenis.

Met mij verliep het een beetje anders. Deelnemers aan het congres bestonden voornamelijk uit therapeuten en artsen. Tijdens het hoofdprogramma was het veel gegaan over ‘voelen’ en hoe belangrijk dat wel niet was. Ik begon mijn workshop dan ook met een oefening om te voelen. Dit was anders dan ze verwacht hadden. Sommigen ervoeren bij het afstemmen op hun lichaam, een stressreactie zoals hartkloppingen, maar durfde deze nauwelijks te voelen. Ik was hier zeer verbaasd over. Hoe kun je als therapeut iemand naar zijn gevoel toe brengen en daar emoties laten ervaren als je je eigen emoties niet durft waar te nemen?!

In ronde twee (er waren twee workshoprondes) stelde mijn begeleidster voor om minder lang een ‘voel oefening’ met ze te doen en meer een discussie op te starten over mogelijke voorbeelden van hoe emoties tot fysieke klachten kunnen leiden binnen werkgerelateerde omstandigheden.

Mensen die mij kennen weten dat ik niet zoveel heb met hypothetische vraagstellingen, ze gaan naar mijn gevoel nergens over, maar ik ging er toch in mee.

In deze tweede ronde zaten werkelijk enkele ‘stoorzenders’ die niets hadden met mijn verhaal. Mijn begeleidster deed verwoede pogingen ze te betrekken bij de discussie, zelf probeerde ik ze te negeren.

Enfin, ik worstelde mezelf erdoor heen en het was niet slecht en mijn begeleidster, de mevrouw van de organisatie, was heel tevreden, maar zelf weet ik te goed hoe het ook kan zijn…

Beide workshoprondes had ik koude handen gehad en aangespannen kuiten. Gelukkig kon ik dit blijven waarnemen. De dag erna voelde ik pas goed hoe sterk het mij uit balans had getrokken. Ik zat niet lekker in mijn vel en ervoer druk op mijn keel. Toen ik dat ging onderzoeken vielen de puzzelstukjes op zijn plaats.

Ik had natuurlijk aan het begin van de workshop moeten zeggen: ‘jullie verwachten een bedrijfsarts en dat ben ik niet. Ik ga jullie naar het ‘voelen’ brengen en als jullie die draai niet willen maken; voel je vrij om weg te gaan.’

Maar dat had ik niet gedaan. Sterker nog, ik had geprobeerd om te draaien naar de verwachtingen van het publiek! De overtuiging die mij parten speelde was dus: ‘Ik voldoe niet aan de verwachtingen.’ Daardoor maakte ik mijzelf klein. Ik ontnam mij zelfs de mogelijkheid om de workshop anders in te zetten; ik was immers vooral bezig om aan verwachtingen te voldoen.

Nu ik dit allemaal begreep wilde ik direct een herkansing! Ik wilde het goed doen, steviger, krachtiger! Toen kwam er nog een inzicht binnenvallen: ik had niets goed te maken. Ik wist dit immers allemaal van te voren niet. Het was een heldere les geweest en dat was dat. Dit inzicht gaf pas echt rust…

Heb ik er nou spijt van dat ik die workshop heb overgenomen?

Nee.

Op het moment dat ik een vraag aan mijn hartgebied stel en er komt twijfel in plaats van een duidelijk ‘ja’ of ‘nee’ dan wordt het voor mij interessant. Dan is er namelijk geen sprake meer van een directe verbinding met mijn hart en speelt mijn ego op. En op het moment dat mijn ego opspeelt ga ik ongetwijfeld ‘draken’ tegenkomen. En ‘draken’ in de vorm van fysieke ongemakken, emoties en overtuigingen zijn altijd interessant! Ik ben kortom blij dat ik het toch gedaan heb!

Bekijk hier de verhalen bundel met vijftien openhartige verhalen van mensen met onbegrepen lichamelijke klachten.