Wij, Michael en ik, hebben deze zomer een maand doorgebracht in ons huisje in Ermelo op de Veluwe en we hebben meteen maar een grote klus aangepakt; het hele tuinpad plus schutting en hekwerk vernieuwd. Michael ging daar te ver in door en zat op een gegeven moment met armen die als lamme vleugels aan zijn schouders hingen, ze wilden het echt niet meer doen. Zelfs een theekopje oppakken was al teveel.

En zoals dat gaat in onze relatie grepen we het moment aan om te onderzoeken waarom hij zo lang was doorgegaan. De ‘usual suspects’ kwamen langs; willen presteren, doorgaan als het tegen zit, mij uit de wind willen houden, en belangrijk zijn; Michael die verantwoordelijk is voor alles wat er gedaan moet worden.

Inzicht hierin gaf direct verlichting. In de letterlijke zin dat zijn armen iets minder pijnlijk werden, maar niettemin hadden ze nog wel een paar dagen rust nodig. Op een van die rustdagen zaten we op ons vlonderterras achter ons huisje met uitzicht op groene graslanden omzoomd door kleine slootjes en bomen. Het was het einde van de dag en in de verte sprongen een paar reetjes voorbij.

Ik vroeg Michael naar een bepaald inzicht over het ego dat hij een paar dagen geleden had gehad. Ik wilde dat nog opschrijven, maar hij wist het niet meer. En omdat hij het niet meer wist begon hij een totaal ander verhaal over het ego te vertellen. Ook interessant, dacht ik. En ik probeerde alles zo vlug mogelijk op te schrijven. Hierbij een relaas van ons gesprek:

Michael: ‘Elke gedachte of overtuiging van het ‘ik’ kleurt je ego verder in; je bent een man, een yogadocent, getrouwd enz.  Zo zet je je eigen verhaal neer en dat verhaal moet in stand gehouden worden. Het liefst wil je dat het een sterk verhaal is; je moet goed zijn of mooi zijn of heel nuttig en in mijn geval belangrijk zijn. Dat wordt dan een deel van mijn ik. Tegelijkertijd mag het tegenovergestelde deel er niet zijn. Ik mag dus niet onbelangrijk zijn, want dat klopt niet met hoe ik mijn ‘ik’ heb opgebouwd.

Mijn ego hecht dus veel waarde aan belangrijk zijn. Het tegenovergestelde, me onbelangrijk voelen, probeert het te vermijden. Door in mijn geval die onbelangrijkheid aan te gaan, volledig te belichten, wordt een stukje ego van mij geneutraliseerd. Het valt in wezen weg.

En ook de strijd valt weg, ik hoef immers het verhaal van ‘belangrijk zijn’ niet meer in stand te houden. Het is niet voor niks dat mensen naar een groep toetrekken die hetzelfde is als zijzelf; zelfde geloof, ras, afkomst, dat gaat allemaal om hetzelfde principe. Je wil je eigen verhaal in stand houden en die bevestiging vind je bij mensen die er hetzelfde over denken als jij.

En als je dan andere overtuigingen en meningen tegenkomt, dan is dat eng en misschien ga je er zelfs wel voor vechten om jouw verhaal in stand te houden.’ Petulia:’ Zo ontstaan oorlogen.’ Michael: ‘Ja, en zo kleur je in de loop van je leven je persoonlijkheid in met allerlei waarheden.’ Petulia: ‘En daar is het ego uit opgebouwd.’ Michael: ‘ja.’

Michael: ‘Jij vroeg net iets wat ik niet meer wist. Toen ontstond er chaos in mijn hoofd, kortsluiting. Daar zat ik zo even nog tegen te strijden, maar nu mag het er zijn. Naar chaos wil mijn denken absoluut niet toe. Dus chaos is altijd weg van het denken en daarmee ook weg van het ego.  Als chaos er wel mag zijn, dan komt er een hoger bewustzijn, omdat het lagere bewustzijn, het denken, niet meer in de weg zit.

Michael staart voor zich uit en ik vraag: ‘Hoe is het in de chaos?’ Michael: ‘Als je echt bij die kortsluiting of paniek of bevriezing kan blijven, als je er totaal niet meer tegen vecht en het bewust beleefd mag worden, dan ontstaat er stilte.’

Petulia: ‘Dan kom je voorbij het ego en ontstaat er rust.’ Michael: ‘Zo zou je het kunnen zeggen. Het omarmen van die stilte geeft rust. Het geeft een gevoel van; ooo dit is lekker zeg. Het is een gevoel, geen gedachte. Het ‘ik’ bestaat niet meer, niet echt. Dit is niet het tegenovergestelde van strijd, het is het ontbreken van strijd. Ook angst verdwijnt. Je kunt alleen zeggen wat het niet is. En wat het wel is.. kan je niet omschrijven, want daar kan het ego niet bij.

Daarom is het zo moeilijk om liefde uit te leggen. Hoe kan je liefde uitleggen aan ego’s die onderscheid maken? Die verdelen in plaats van verbinden? In liefde kan een ‘ik’ niet zijn. Hoe kan je vrede uitleggen aan iemand die strijd? Zolang er een ‘ik’ is, is er geen vrede. Dus tegen ego’s kun je alleen maar zeggen wat het niet is. Ik heb liefde ook nooit gesnapt.’

Petulia: ‘En nu wel?’ Michael: ‘Wel meer ja.’ Petulia: ‘Hoezo?’ Michael: ‘Omdat er nu momenten zijn dat het ego even wegvalt of op een heel laag pitje staat.’ Petulia: ‘Ik kan dat soms voelen bij jou.’ Michael: ‘En ik heb het gevoel dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Zolang we ego’s zijn doen we eigenlijk alleen maar nutteloze dingen en ook weer niet, want je leert van die nutteloze dingen.

Alles begint wakker te worden. Zo stil als het net was…’ Michael valt nu letterlijk stil, ik vul hem aan: ‘zo helder en scherp is het nu.’ ‘Ja’ zegt hij. ‘Zelfs de haan (die in de verte kraait) klinkt hard.’ Er landt een bij op zijn slipper en hij zegt: ‘Die zit op de verkeerde bloem.’ We moeten er samen om lachen, het gesprek is over.

Scholing in Bewust Creëren

Het Scholingstraject Bewust Creëren gaat over het veranderen van je perceptie door transformatie van oude patronen. Je gaat je eigen verhaal op een andere manier bekijken en verruimt zo je mogelijkheden.

Vrijdag 4 oktober starten we met een nieuwe groep van dit persoonlijke ontwikkeltraject. Geïnteresseerd? Bekijk dan de volgende link: https://www.thepresent.nu/bewust-creeren-groepstraject/

Liefs! Petulia

Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met haar partner Michael Hulst begeleidt zij mensen met aanhoudende (pijn)klachten en zingevingsvraagstukken. Daarnaast ontwikkelden zij het opleidingstraject Bewust Creëren. Voor meer informatie zie de website The Present.nu