Ik ben niet zo van de goede voornemens, maar afgelopen week heb ik er toch één gemaakt; ik ga een heel jaar lang alleen nog maar dat kopen waar ik heel blij van wordt. Ik ga niet meer genoegen nemen met minder en dat geldt eigenlijk niet alleen voor spullen, maar voor alles.

Dit naar aanleiding van een nieuwe winterjas die ik had gekocht. Die was best leuk, maar toch niet de 9 of 10 (ik geef spullen, maar ook films, vrijpartijen en dagen, een cijfer) waarop ik had gehoopt. Oftewel, hij gaf mij niet het stralende, blije gevoel zoals mijn nieuwe nachtjapon, een donkerblauwe met een patroon van ijskristallen en schattige kleine knoopjes, mij wel gaf.

Waarom had ik die jas dan toch gekocht?

Ik vond dat ik een nieuwe winterjas nodig had, was er speciaal voor naar een bepaalde winkel gefietst. Ik wist dat ze daar kwalitatief veel goede winterjassen hadden, ze waren in de sale en deze vond ik de leukste die erbij zat. Punt.

Vervolgens kreeg ik thuis spijt, bracht ik hem terug en, je gelooft het of niet (hoewel de mensen die mij kennen zullen het wel geloven), heb ik hem daarna nog een keer gekocht…

Want thuis zonder die jas gingen mijn gedachten ermee aan de haal; ik had ondertussen al zoooooo veel jassen aangepast en zooooooo lang over elke jas getwijfeld en er zat dan wel geen 10 bij, maar het had me ondertussen wel al heel veel tijd gekost. Dat zou allemaal verspilde tijd zijn als ik er nu niet één zou kopen.

Dus toog ik opnieuw naar de stad (derde keer) en kocht de jas die ik net terug had gebracht, opnieuw. Want die jas was toch ook weer niet heel stom geweest, best leuk zelfs en heerlijk warm.

Michael vraagt; mag je ook tijd verspillen? Nee dus, eigenlijk niet. Tijd die ik besteed aan dralen en twijfelen voelt als zonde tijd en hoe langer ik dat doe, hoe groter de onvrede. Op een gegeven moment kan de onvrede over het niet maken van een keus zelfs echt ondragelijk gaan aanvoelen en dan moèt ik iets doen.

Maar waarom zolang twijfelen als het toch niet precies is wat ik wil? Dat heeft dan weer te maken met mijn hoofd. Dat heeft namelijk bedacht dat ik op dìe dag een nieuwe jas ga kopen. Ik heb daar tijd voor vrij gemaakt, ik heb mij daarop verheugd en dan moèt het ook zo gebeuren.

Ik neem dus genoegen met minder omdat anders de onvrede te pijnlijk is, besef ik ontzet.

Ik wil geen genoegen meer nemen met minder, alleen nog maar dat kopen waar ik echt heel blij van wordt. En of dat wel of niet praktisch is, duur of goedkoop, heeft er niks mee te maken. Ik besef dat ik eindeloos veel lijstjes in mijn hoofd heb zitten van stomme dingen die volgens mijn hoofd nog gekocht (of erger, nog gedaan) moeten worden. Heel vermoeiend. ‘Verbrand die lijstjes maar’, zegt Michael.

‘Ik ga geen water meer bij de wijn doen’, zeg ik. ‘Precies’ zegt Michael, ‘want met water erbij, smaakt je wijn gewoon niet meer lekker’. En eigenlijk geldt dit voor alles in mijn leven; ik wil niet met minder genoegen nemen, niet ‘polderen’. Niet op het gebied van mijn relatie, niet met vrienden, familie, niet met mijn werk en dus ook niet meer met spullen.  Wat overigens niet wil zeggen dat ik van mijn relatie, vrienden of familie alleen maar blij moet worden.

Maar het vraagt wel om een soort van eerlijkheid van mij, dat het goed blijft voelen, in beweging is. Zolang er beweging is, ook al is het moeilijk of weet ik niet waar het naartoe gaat, is het goed. En dat ik mag loslaten als het stagneert. Vooral dat laatste vind ik niet gemakkelijk.

‘Die jas moet je nu maar houden als een soort van reminder om je dit te blijven herinneren’ zegt Michael grappend. Ja inderdaad, al is het maar omdat ik niet voor de vierde keer naar die winkel terug wil. Maar vooral dus om te onthouden dat ik ook met niets naar huis mag gaan en dat ik dan kan dealen met mijn eigen onvrede daarover. Anders kan ik nooit voor het hoogst haalbare gaan en zal ik altijd met de middelmaat genoegen moeten nemen.

Kijken of dat mij een jaar lang lukt. Ben benieuwd, voelt in ieder geval nu al licht en uitdagend aan. En grappig genoeg zal het ook een hoop gedraal en gezeur (en dus tijd) schelen, want nu gaat mijn hoofd niet meer bepalen wat ik koop (of doe), maar mijn hart.

Liefs! Petulia

Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met haar partner Michael Hulst begeleidt zij mensen met aanhoudende (pijn)klachten en zingevingsvraagstukken. Daarnaast hebben zij het Opleidingstraject Bewust Creëren ontwikkeld. Voor meer informatie zie de website The Present.nu