Ik verloor mijzelf op vakantie. Daar kwam het uiteindelijk wel op neer en dat allemaal omdat ik van tevoren niet mijn ‘moeilijke zelf’ had mogen zijn.
Het begon met een plan van Michael. Wat op zich al bijzonder was, want meestal maak ik de vakantieplannen.
We zouden starten in Glastonbury, waar mijn moeder voor haar 75ste verjaardag, voor de hele familie een groot huis had afgehuurd. Vandaaruit zouden we doorrijden naar Michael’s oudste dochter die met haar gezin in Engeland woont en vervolgens door naar Portugal om zijn jongste dochter te bezoeken. We zouden overal een dag of 6 zijn en al met al een maand wegblijven.
Ik stemde toe omdat Michael er zo enthousiast over was en ik dacht; leuk voor hem om zijn beide dochters weer eens te zien. Die roadtrip van Engeland naar Portugal lijkt me niet zo fijn, maar Michael zegt dat het kan en we nemen er de tijd voor, dus het zal wel loslopen.
Het liep niet los.
Een fragment uit mijn dagboek wat ik schreef in een hotel in Amiens, Frankrijk:
‘Het lijkt de meest verschrikkelijke vakantie ever te worden. Ik dacht dat wij goed samen op vakantie konden. Fout gedacht! Of nee, deze opzet was vanaf het begin al gedoemd om te mislukken en ergens wist ik dat ook wel, maar ik heb het niet willen weten. Ik heb mijn hoofd ervoor in het zand gestoken.‘
Na het tweede familiebezoek was ik al behoorlijk uitgeput. En toen we dan eindelijk weer in de auto zaten, bedacht ik tot mijn schrik dat dit, deze roadtrip naar Portugal, de enige dagen waren dat we echt met zijn tweeën zouden zijn.
Uit mijn dagboek:
‘Opeens weet ik weer heel goed dat ik niet hou van lang autorijden. Na een uurtje of 4 vind ik het wel weer genoeg. En ik hou ook niet van ergens voor 1 nacht je tent opzetten. Dat vind ik heel veel gedoe voor weinig/geen plezier. Het voelt onveilig, onrustig voor me. Wat nog een groter probleem is, is dat ik wil dat de plekken waar we overnachten echt fijne plekken zijn, juist omdat dit de enige tijd is dat we met zijn tweeën hebben. En nu, omdat er niets anders vrij was, overnachten we dan in dit afschuwelijk, steriele, nieuwbouw hotel waar nog geen raam open kan!’
Ik voelde me ingeklemd, gevangen, als een vis op het droge en ik begon te jammeren; het autorijden was te lang, te veel, te vermoeiend, de plekken waar we aankwamen waren te druk, niet gezellig of ronduit afschuwelijk. Ik voelde me steeds labieler en huileriger worden en Michael probeerde mij te redden.
Hij probeerde zoveel mogelijk zelf te rijden, de moed erin te houden, optimistisch te blijven, maar het hielp allemaal niet. Sterker, dat optimistische ergerde mij, alsof hoe ik was er niet mocht zijn, wat ergens natuurlijk ook zo was.
We hebben bij Bordeaux nog op het punt gestaan om mij op het vliegtuig naar huis te zetten, maar er bleek geen vlucht naar Amsterdam te gaan. Het extra geld maakte ons tegen die tijd al niet meer uit. Ik voelde me zo ellendig en Michael was er op een gegeven moment zo klaar mee, hij trok het niet meer.
We kwamen uitgeput in Portugal aan.
Alwaar de jongste dochter van Michael verheugd op ons zat te wachten en speciaal voor ons de hele week vrij had genomen.
Die eerste nacht in ons appartement lag ik, ondanks dat ik doodmoe was, klaar wakker in bed en bedacht; dit moet anders. Ik moet mezelf redden en daarom ga ik morgen tegen Michael zeggen dat ik de komende dag en misschien wel twee dagen niet mee ga met dingen doen. Ik blijf hier in mijn eentje en ga doen wat goed voelt voor mij. Daarna viel ik eindelijk tevreden in slaap.
De volgende dag stond ik vroeg op, deed yoga, maakte een prachtige wandeling in de omliggende bergen en vertelde Michael bij terugkomst wat ik van plan was. Hij vond het niet direct leuk, we waren immers nog maar net aangekomen, maar hij zag wel hoe goed de beslissing mij deed en dat het hem vrijheid zou geven. We zouden nog even boodschappen doen in het dorp en dan zou hij met de auto naar zijn dochter vertrekken en ik thuis blijven.
Zo gezegd zo gedaan. Op de terugweg van het dorp naar ons appartement gaf Google.maps een rare route aan. Een onverhard weggetje naar beneden met losse stenen en diepe geulen. ‘Dit ga ik niet doen’, zei Michael geïrriteerd, ‘als jij deze weg op wil, moet jij maar rijden’.
Waarop ik dacht; ik kan mezelf redden, ik ga dit klusje klaren. Dus nam ik de sleutels van hem over en reed naar beneden. Al na een paar meter dacht ik; foute beslissing. De stenen waren gigantisch en de geulen werden steeds dieper en toen hoorde we ‘klang’ tegen de onderkant van de auto en stonden we stil.
Michael was razend en begon tegen me te schreeuwen, zo hard dat hij er nog dagen hees van zou zijn. Alle frustratie van de afgelopen tijd kwam er daarbij uit. Ik begreep het wel en ergens was het een opluchting dat hij ook eens eindelijk alles eruit gooide.
Met heel veel kunst en vliegwerk lukte het ons om de auto te keren en omhoog te rijden tot we weer op het asfalt stonden. Daar reden we nog een klein stukje en toen viel ie echt stil. Wij ook trouwens. Het dieptepunt was nu wel bereikt.
Het werd een verzekeringsding. De auto werd weggesleept en omdat de wagen niet op tijd in Portugal gemaakt kon worden, zou die vervoerd worden naar Nederland. Wij zouden, op kosten van de verzekering, terugvliegen. Jippie, we hoefden niet meer terug te rijden naar Nederland!!
Want dat was het gekke, het kunnen terugvliegen gaf ons beide enorm veel lucht. En vanaf dat moment werd alles anders. De stemming draaide totaal. We hebben nog prachtige dagen in Portugal gehad, waarbij de dochter van Michael ons rondreed naar de mooiste strandjes. We genoten van het zwemmen in de onstuimige zee met hoge golven, het klimmen langs iets te steile kliffen en het eten van idioot lekkere hottentotvijgen die Michael in grote getalen vond.
Ik besefte; als ik van te voren wel ‘moeilijk’ had mogen doen van mezelf, dan had ik gevoeld dat 3 familiebezoeken en een roadtrip van Engeland naar Portugal in 1 vakantie voor mij iets teveel is, zacht uitgedrukt. En dan hadden we het daarover kunnen hebben en dan had onze vakantie er heel anders uitgezien.
Toen ik nog een stap dieper ging graven, kwam ik erachter waarom ik niet moeilijk mag doen van mezelf. Ik ben namelijk bang dat de ander dan het contact met mij verbreekt en ik alleen achterblijf. Maar ik ben helemaal niet goed in me voegen of pleasen! Dus word ik al snel een draak als ik dingen doe die niet bij me passen. En ja, de kans dat de ander dan juist uit verbinding met mij gaat is enorm.
Michael zag ook zijn eigen patroon. Hij zag dat hij mij aan het ‘redden’ was om zichzelf te redden. Hij was bang om alleen achter te blijven als hij me niet stabiel zou krijgen. Hij probeerde daarmee onbewust een pijnlijk gevoel van eenzaamheid te vermijden.
Zo kwamen we beiden een stevig patroon van onszelf tegen met daaronder een grote angst voor alleen achter blijven en eenzaamheid. En wat blijkt? Als je eenzaam màg zijn, dan verruimt dat gigantisch je mogelijkheden. Dan mag je je eigen ‘moeilijke’ of ‘reddeloze’ zelf zijn en precies doen wat goed voelt voor jou.
Nu hoef je geen 3 familiebezoeken en een roadtrip af te leggen om blinde vlekken en beperkende patronen van jezelf tegen te komen. Je kan ook gewoon meedoen aan module 1 van Scholing in Bewust Creëren 😉
Binnen dit persoonlijk ontwikkeltraject ga je zien, voelen en ervaren wat je tegenhoudt om te doen wat je werkelijk wil doen. Je ruimt emotionele blokkades op, krijgt inzicht in veranderingsprocessen en ontdekt je unieke Talent.
Meer weten? Bekijk de website link hier. Er zijn voor de aankomende module, die begint op 3 oktober 2025, nog 2 plekken vrij.
Deze blog wordt geschreven door Petulia van Tiggelen. Samen met haar partner Michael Hulst begeleidt zij mensen met aanhoudende (pijn)klachten, relatieproblemen en zingevingsvraagstukken. Daarnaast ontwikkelden zij het opleidingstraject Scholing in Bewust Creëren. Voor meer informatie zie de website The Present.nu